غصه هایم را هرس کن خدایا...

هوالغریب....

دلم برای خیلی چیز ها تنگ شده است...

برای آن وقت ها که در وبم می آمدم و از آسمان می گفتم... و غرق میشدم در بهشت بالای سرم

برای آن وقت ها که همین آهنگ بی کلام از خانه ام پخش میشد و من رها می شدم در خلصه ای که نمی دانم چگونه توصیفش کنم

از همان وقت ها که آدم شبیه این فیلم ها می شود. نگاهش مات

چشمانش خیره و گاهی به اشک نشسته

و درونش غوغا

از همان وقت ها که توی فیلم ها نشان می دهد و طرف کلی چیز توی ذهنش می گذرد ولی قیافه اشبه ظاهر آرام است... و تنها کسی می فهمد که نگاه شخصیت اصلی داستان را بشناسد...

این آهنگ مرا می برد تا همان خلصه ها و سکوت ها...

دلم همان وقت هایم را می خواهد

که غصه هایم کوچک بود ...

وسعت دلم را نمی دانم

خیلی وقت است از دلم حرف نزده ام و کسی برایم از دلم نگفته است...

ولی خوب می دانم که غصه هایم در این سال ها خوب قد کشیده اند...

مثل یک درخت که پایش کود بریزند و خوب رشد کند...

غصه هایم خوب رشد کرده اند...

اما یک چیز را می دانی خدا...

شده ام مث یک درختی که در زمستان هرسش می کنند تا بار بدهد...

خدایا غصه هایم را هرس کن...

مثل درختی شده ام که بدون هرس کردن شکوفه نمی دهد...

دلم می خواهد یک جا بیاستم و خدا بیاید و مرا هرس کند... سنگین شده ام ازین غصه ها...راه که می روم بدنم درد می گیرد از حجمشان...

حال درختی را خوب می فهمم که وقتی هرسش می کنی تند تند برایت شکوفه می دهد...

کاش می شد غصه ها را هم مثل درختان هرس کرد...

ولی حیف که زندگی از یک جایی به بعد می شود سوختن و ساختن...

وگرنه دلم برای جوانی هایش خیلی برنامه ها داشت...

حتما تو این گونه خواستی خدایم وگرنه من دعا کردم...

تمام قد می لرزم... اشک می ریزم ولی می گویم شکر...

+ خدایا یک جوری دوستم داشته باش...
اصلا من بد
به اسمم نگاه کن...
اسمم همان کسی است که گفته ای بهانه ی آفرینش هایت است...

++ دلم برای بهشت بالای سرم تنگ شده است... خانه ام را به رنگ آسمان کرده ام...و سیاهش کردم به حرمت فاطمیه... در این ایام از همگی التماس دعا دارم.
مثل همیشه میگم
در حق هم دعای خیر کنیم...