دی ماه ِ بیستو هفت سالگی!

هوالغریب...

دستم به نوشتن نمی رود..

نمی دانم این چه حسی است که به جانم رخته کرده است...

اصلا سر در نمی آورم...

من که گوشه و کنار کتاب ها و جزوه هایم پر بود ازین نوشته ها...

حال چه شده است که حتی دیگر از دادن کتاب هایم به این و آن واهمه ندارم؟

در زندگی خیلی چیزها هست که هنوز نمی فهممشان... هنوز لبریز از ندانستنم... لبریز از سوال ها....

و لبریز از نشدن هایی که هنوز هم حکایت خیلی هاشان را نمی فهمم... از تلاش هایم و نشدن ها...

از همه چیز...

دی ماهی ها معروفند به سرسختی...به اینکه از رو نمی روند... تحت هر شرایطی کارشان را می کنند...

و امان از روزی که کم بیاورند...

امان از روزی که بخوابند...

کسی که همه ی زورش را زده و بی حال گوشه ای می افتد را دیده ای؟!

اگر دیده باشی اش حال مرا هم خوب خواهی فهمید..

حرف زیاد دارم... به حدی که دهان باز کنم حرف هایم را خواهی دید...

ولی حرف هایم نه شنیدنی اند و نه حتی نوشتنی!!

حرف هایم نگاه کردنی اند...

مثل همان وقت هایی که سراسر نگاه می شوم و اشک...

کسی هست که چشم های مرا بلد باشد؟

+ هنوز هم تمام و کمال طناب این دل وا مانده ام به دست توست ... به دست تو که یگانه خدای منی... به دست تو که درست است مدت هاست سکوت شده ای در برابر خواهش هایم...

پناهی جز خودت ندارم... چاره ای جز خودت ندارم... اگر تو بخواهی همه چیز حل می شود... آخ که اگر تو بخواهی چقدر همه چیز خوب میشود!!

می شود بخواهی خدایم؟

++ این عکس انگار خود منم... وقتی که بین شلوغی روزام، بین یک عالمه همکار و شاگرد و خنده هامون و بعد از ی روز کاری میرم خونه...بیشتر ازین توضیح نمی دم!
دی ماه ِ منم تموم شد!!!

امروز روز آخرشه... خداحافظ دی ماه بیستو هفت ساله شدنم!

خیلی غریبونه گذشتی...

یادت باشه!