چقدر دلگیرم من این روزها

هوالغریب...

عمیق شدن خوب است... زیادی هم خوب است... اما همیشه تاوانی که بابتش می دهی سنگین است...

باید یک چیزهایی را این میان قربانی کنی تا عمیق شوی... انگار که این حس ها مث شاخه هایی در هم تنیده در آسمان باشند و تو برای بالا رفتن مجبوری که این شاخه های اضافی  را قطع کنی...

شاخه هایی که بخشی از زندگی اند!!!  نمی دانم این حرفا که می گویم را تا چه حد می فهمی... اما در سرنوشتی که خدا برای من رقم زده این بهترین کار است...

باید یک حس هایی را آدم بکشد... باید چاقو برداری و یک حس هایی را تا ابد بکشی... بکشی و به روی خودت هم نیاوری که چه کرده ای!!!

حس می کنم دارم این روزها زیادی تر از همیشه امتحان می شوم!!!

کاش لااقل در این میان پناهی داشتم ... یک پناهگاه مذهبی...

وقتی خدا بخواهد بگیرد همه چیز را باهم می گیرد...

+ پاییز آمد... با باران های چند روز اولش خوب ثابت کرد آمدنش را ...
اما کاش زمستان نیاید... من از زمستان بیست و هفت سالگی ام میترسم!!



++ یک حرف هایی را نمی شود گفت... تمام اش را می ریزی لابه لای کلمانی که خودت هم گاهی نمی فهمی... اصلا تا به حال شده معلمی را ببنی که سر کلاس هایش یواشکی اشک بریزد؟!  اگر باورت نمی شود باور کن...

خدایا... تنهایم نگذار...

من این روزها زیادی می ترسم...

+ یا به زوال می روم
یا به کمال می رسم
یک سره کن کار مرا

( این آهنگ عشق است مرحوم عبداللهی یک جور خاصی خوب است. )

---

بعدا اضافه شد: وقتی تاریخ آخرین پستم را دیدم تعجب کردم... یک ماه است که نیستم!!!! یک ماه دوری از خانه ی دلم...
یک ماه گذشت و ماهی هایم برای همیشه با اتاق من خداحاظی کردند و من حتی ننوشتم که ماهی هایی که عاشقانه دوستشان داشتم را دیگر ندارم...
یک ماه گذشت و من اینجا هیچ کدامشان را ثبت نکردم... چقدر حرف ننوشته دارم برای سنگ صبور کوچکم که همین روزهاست که هفت ساله شود...