زیر بارون...

هوالغریب...

باران می بارد و اشک هایم را با خودش می برد...

باران می بارد و من می زنم به دل ِ زمستانی که یک باره هوس کرده برگردد و نشان دهد که زمستان است!!!

زمستان ِ نجیب من !!!

باران می بارد و من میان ِ خیابان ها راه می روم و دست هایم را در جیب هایم فرو می کنم و تند تند نفس می کشم تا اشک های بی موقعه ام هوس نکنند دلتنگی هایم را به رخ ِ آدم ها بکشند!!

تا اشک هایم هوس نکنند خودشان را به رخ این روزهایم بکشد که دلم لک زده برای لحظه ای زندگی!!!

تا اشک هایم هوس نکنند خودشان را به رخ ِ دستان ِ سردم بکشند که خوب یاد گرفته ام که سردی اشان را به زمستان ِ بی بخار امسال نسبت دهم!!!

تا اشک هایم را مخفی کنم و بلند بگویم که بچه ها ساکت!!! و بعد بگویم که گوش کنید ...  و بعد با تعجب بگویند که برای چه؟! و من بگویم که باران می بارد... ببینید صدایش می آید!!! و بعد آن دخترکی که تازگی ها عاشق شده از ته کلاس داد بزند که عاشقتم خانوووم...و بعد هم همگی به این معلم خل و چل اشان بخندند!!!!

و بعد بگویم که باز قرمه سبزی کار دست ِ معده ام داد و این سوختن ِ معده ام از قرمه سبزیست!!!

عجیب است!!! مگر نه؟!

+ این روزها من هستم و دنیایی از حرف هایم با تو که یگانه معبود ِ منی!!!

تو که هر گاه سر بر مهر کربلایم گذاشتم گفتم: شکر لله... و بعد چشمانم را تبرک کنم به مهر کربلا ... و این هم رازیست که تنها تو می دانی که چرا چشمانم را یک به یک بر مهر کربلا میگذارم...

خدای تنهایی های بی نهایتم!!!

به اندازه ی تمام باران های بی امان امروز عاشقت هستم!!!

تو به بدی ِ من نگاه نکن!!! می دانم که فاطمه بد است... تو با مهربانی خودت در حق من ِ خدایی کن!!!

الهی آمین...

+  زیر ِ بارون نفساتو دوس دارم...