تو را چه بنامم؟!

هوالغریب...

تو را چه بنامم؟!

خودت بگو...

به تو بگویم نسیم خنک ِ شب های تابستان خوب است؟

به تو بگویم نم نم ِ باران های پاییزی ؟!

به تو بگویم صدای ِ خنده هایم خوب است؟

به تو بگویم خُنکای سایه در زیر گُر گرفتن های خورشید در دل ِ تابستان؟

به تو بگویم نجابت ِ زمستان ِ نجیب ِ همیشگی ام خوب است؟

به تو بگویم یک خلوت عاشقانه در دل ِ یک اسفند ِ ناب که با خودش بهار آورد؟

به تو بگویم صدای ِ محشر باران؟!

به تو بگویم ماه و خودم هم ماهی ِ این برکه ی کاشی؟!

هرچند آن وقت نمی دانم چگونه کلمه شوم در برابر ماهی ِ کوچکی که ماه بلندش را نجیبانه عاشق است...

اصلا من ساکت می شوم...

به من باشد کتاب ها خواهم نوشت...

اما خودت بگو

                                        تو را چه بنامم نجیب ترین ِ دل ِ من؟!

+ وقتی همه چیز دست به دست هم دهند انرژی اش زیاد می شود و در نهایت رهایی می آورد!!! به همین سادگی!!!

آن وقت زندگی می شود حکایت سرتق بازی های همین ماهی های اتاقم!!! که گاهی بازی اشان می گیرد و می روند جلوی پمپ تصویه ی آبشان که آب را با قدرت پمپاژ می کند و خودشان را رها می کنند و تاب بازی می کنند!!!

اما زندگی وقتی بزرگت کند دیگر هیچ گاه تاب تاب عباسی بازی نمی کند!!!