ضامن ِ بی رقیب ِ دلم...

هوالغریب...

به یک باره دلم رفت تا خود ِ حرم ِ ضامن ِ دلم...

و از این صحن به آن صحن رفتن ها... در حرم گشتن ها...و خسته نشدن ها... همه ی صحن ها را یک به یک گشتن و در آخر رسیدن به صحن انقلاب که ی جور عجیبی همیشه دوستش داشتم....

تا کودکی هایم و اولین باری که به یاد می آورم از مشهد رفتن هایمان...

و حتی عکس هایمان در مشهد که کلا دو بار شد که در مشهد و در مغازه های نزدیک حرم برویم و ازین عکس ها بگیریم که تمام ایرانی ها فکر می کنم یکی از آن ها را در خانه هاشان داشته باشند...

عکس اول مربوط میشود به بچگی های من...و عکس دوم هم آخرین باری بود که همه مان باهم رفتیم قبل از ازدواج ِ برادرهایم...

و الان هر دو عکس قاب شده اند و در گوشه ای از اتاق من جا خوش کرده اند...

عکس اول که فاطمه آنقدر بچه است که دامنی قرمز و لباسی سفید به تنش دارد و یک عینک که تمام صورتش را گرفته و در عکس دوم یک فاطمه که بزرگ شده... به قول معروف که می گویند خانم شده و در گوشه ی عکس ایستاده...

و این روزها که در کنار ِ حرم کریمه ی اهل بیت تولد ِ نزدیک برادر را تبریک گفتم... و حال می فهمم که چرا بعضی ها روز تولد کریمه ی اهل بیت را روز خواهر می گویند تا روز ِ دختر...

دلم هوایی شده...

و یک دنیا حرفی که در گوشه کنار های دلم است که بهتر است بماند...

+ ضامن هشتمین ِ بی رقیبم
ستاره ی مشرقی ِ غریبم

سوی کبوتری که شد فراموش
میشه که وا کنی دوباره آغوش؟

+ تا روز ِ تولدشان در خانه ی کوچکم سرور است... خانه ی کوچکم را عطر زده ام...از همان عطر های معروف مشهد!!! از همان عطر ها که بوشان حالا حالاها نمی رود!!!