دیدار ِ ضامن ِ دلم...

هوالغریب...

یک سال و نیم دوری بس است برای از پا در آمدن یک آدم

یک سال و نیم دوری و نشدن بس است برای کم طاقت شدن و برای به بار نشستن ِ یک باره ی چشم ها حتی در جمع

یک سال و نیم بس است برای خیلی چیزها...

و این اواخر که پر بود از نشدن ها...ار کربلایی که قسمت نشد...از آن نشدن های ِ زندگی...از آن نشدن ها که جـــــــان می گیرد... عمق می دهد اما رُس می کشد تا عمق بدهد... عمق می دهد اما عجیب سنگین عمق می دهد...

و نمی دانم آیا کسی روزی خواهد آمد که حوصله اش بگیرد تا به انتهای تمام این عمق ها سرک بکشد...

و حال بعد از تمام این روزها که خداوند شاهد تمامش بود به یک شدن رسیده ام... بعد از یک سال و نیم و آن عاشورا و آن باران و آن ضمانت و آن یاعلی در دل ِ باران های پاییزی مشهد رسیده ام به یک شدن...

باورت می شود بعد از آن یاعلی دیگر نشده باشد عزیزترینم؟!!

و خودم هم باورم نمی شود... مثل همان روز که در این سرا خوب به یاد دارم که نوشتم تا نبینم باورم نمی شود که عاشورا در مشهد خواهم بود...

حال امروز هم تا چشمانم حرم ِ ضامنش را نبیند باورم نخواهد شد...

آن هم درست در وقتی که حتی مشهد هم در آخرین لحطه ها می رفت که دوباره یک نشدن بشود و نمی دانم آن وقت چه بر سر ِ دلم می آمد...

دل ِ کوچکم گناه داشت...عجیب هم گناه داشت...آنقدر که این روزها خودم هم دلم برای خودم می سوزد و دوست دارم دستی از سر نوازش بر سر ِ دلم بکشم و بگویم غصه نخور همه چی درست می شه...

امشب اگر خدا بخواهد راهی مشهدم... و اگر خدا بخواهد فردا صبح چشمانم  به طلوع آن گنبد ِ آسمانی خواهد نشست... و هنوز باورم نخواهد شد...

به یادتان خواهم بود...به یاد تک تک دوستان سنگ صبورم که شش ساله شدنش نزدیک است...

دعایم کنید که این روزها عجیب، عحیب به آن محتاجم...

+ یک سال و نیم قبل که آمدم مرده آمدم به حرمتان...حالم را هیچ گاه در ایستگاه راه آهن فراموش نمی کنم...در گوشه ی مسجد ِ حر... دلم در آستانه ی جان دادن بود و حال درست مثل یک سال و نیم قبل درست در یک شب دیگر می روم به ایستگاه راه آهن ولی این بار حال دلم کجا و آن بار کجا... این بار زنده ام حتی اگر خسته...زنده تر از همیشه ام...

 این بار تمام قد هدیه ی محضتان را نذر ِ سفرم کرده ام ضامن ِ دلم!!!

+ آمده ام، آمدم ای شاه پناهم بده
خط ِ امانی ز گناهم بده

ای حرمت ملجا درماندگان
دور مران از دز و راهم بده