به قدر سال ها گذشت تمام ِ این روزها...

هوالغریب...

گاهی هیچ چیز ثبت نمی شود... چه بهتر!!

گاهی تمام و کمال حرف و کلمه هایت و بغض هایت سهم ِ خداوند می شود.... چه بهتر!!

گاهی عجیب سر به هوا می شوی... چه بهتر!!!

آخر فصل ِ محبوب ات از راه رسیده و آسمان ِ محشر ِ زمستان  ... زیرا خوب می دانی که تو با تک به تک ستاره های آسمان ِزمستان رازها داری... با یک به یک ستاره های خوشه ی پروین... یا یک به یک ستاره های صورت فلکی جبار و ثور و...

دخترک خوب می داند که چه شب هایی که از سرما لرزیده ولی دست از تماشای ِ ستاره ها با تلسکوپ ِ برادرش برنداشته...

دخترک ِ قصه چه رازها که با آسمان ندارد!!!

و حال فصل ِ تمام ِ سربه هوایی های دخترک از راه رسیده است...

و اما....

گاهی قرار می شود بر سکوت ِ تو... ولی چه بدتر!!!

زیرا که سکوت جـــــان می گیرد از تمام دخترکی که سال هاست دستانش عادت کرده اند به نوشتن...

همان دخترکی که گوشه و کنار تمام ِ کتاب ها و جزوه های درسی اش پر است از تمام دست نوشته های فارسی و انگلیسی... همه ی شعرها و یاداشت هایی که دخترک هنوز هم خودش نمی داند چطور است که می تواند به زبان خارجکی ها شعر بگوید ...

دخترک قصه اگر ننویسد می میرد...باورت نمی شود؟!

و نمی دانی چقدر دخترک امسال دلش غصه دار ولی گرم بود، در سکوت محض ِ تولد بیست و پنج سالگی اش...

ولی چه خوب که امسال در سکوت گذشت... گذشت و حال دخترک جانش به لب آمده از این همه سکوت...

دخترک ِ قصه یک سال بزرگ تر شد... و به قدر یک سال زندگی کرد و عاشق شد... و حال زنده مانده است تنها به یک دلخوشی... تنها به یک دلخوشی ِ آسمانی...

همان دلخوشی ِ آسمانی ای که برای دخترک آبی تر از تمام ِ آبی های دنیاست...

دخترک دلش گرم است حتی در بین تمام ِ این سردی های محضی که شب ها تا نیمه های شب دخترک را در خود فرو می برد و گرم نمی شود...

ولی دلش گرم است...

بگذار دنیا هر چه دارد رو کند ... دخترک با همین دستان ِ سرد ِ دخترانه اش، مردانه ایستاده است در مقابل تمام ِ سردی ها...

همان دخترکی...

اصلا بگذار نگویم...

چه بهتر که گاهی خیلی حرف ها هیچ جایی ثبت نشوند... بعضی حرف ها ثبت شدنی نیستند بلکه رد شدنی اند...

و حال تنها همین مهم است که رد شد... رد شد و هیچ جا ثبت نشد...

حکایت همان مطلبی که نمی دانم کجا خوانده بودم که می گفت از ضربه های کوچک است که حرف می زنی ضربه که سنگین باشد لال می شوی...

بگذار تنها خیلی ساده به زمستان ِ نجیبم خوش آمد بگویم... خوش آمدی فصل محبوب ِ من...

زمستان نجیبم!!!

فصل ِ آغاز ِ دخترک در دل ِ یک شب زمستانی...

پاییز که تا می توانست رُس ِ دخترک را کشید...

لااقل تو به حرمت تمام دوستی ای که با هم داریم گرم شو...فقط قدری گرم شو... من سردم است... یخ زده ام...

می شود زمستان نجیبم؟!

* این هم چند شب پیش که اولین برف ِ زمستانی بارید و شد هدیه ی دخترک...

و این هم تک درخت ِ پشت بام ِ یخ زده ی ماست که هنوز سبز است... و در انتهای ِ عکس هم بخشی از مسجد جامع شهرمان خودش را نشان می دهد...


+ آسمونم دلش غصه داره
حق داره هر چی امشب بباره

جای ِ برف باز می شینی کنارم
مطمئنم دیگه شک ندارم

شک ندارم تو هم فکرم هستی
تنهایی تو اتاقت نشستی...