برای آقای ستاره پوش-20

هوالغریب...

سلام یگانه صاحب ِ این روزها...

سلام صاحب الزمان....

وقتی به این اسمتان فکر می کنم می لرزم و غرق در گنگی ِ محضی میشوم...

امروز خوذتان که شاهد بودید مولایم وقتی شروع به نوشتن کردم ابتدا دعای فرج خواندم و آرام آرام زمزمه کردمش تا جانم آماده شود...تا فاطمه، فاطمه شود و به سراغ مولایش بیاید...

و این شده است قرار ِ من و شما مولایم...

دیروز که عید بود و نجف را می دیدم دلم تا خوده ایوان پر از شکوه بابا حیدر پر می کشید و روحانی که حرف می زد می گفت تا می توانید کربلا را ببینید...شاید یک روزی راهش بسته شود باز و من عجیب شکستم...چشمانم پر از اشک شد که دلم چقدر هوایی شده تا ایوان طلای پر از عظمت بابا حیدر و حرم پر از دیوانگی هایم...

اما....

امایش بماند برای من و خودتان مهدی جانم...

راستی عیدتان مبارک مهدی جانم!!

و حال امروز آمده ام تا باز هم بنویسم و کلمه شوم و خط به خط ببارم بر این صفحه های سرد و سفید که روزی با تمام ِ این صفحه ها بیگانه بودم و من بودم و دفترهایم و تمام ِ فاطمه ای که بین آن دفترها می ریختم...

من تمام ِ خودم را هر گاه که دلم می گرفت می ریختم بین ِ خط به خط ِ نوشته های تمام این سال هایم...

و حال تمام دلتنگی های ِ محضم برای شما را می ریزم در بین این صفحات سردی که درست مثل دستانم سرد است...دستان سردی که فقط روی کیبرد می رقصند ولی انگار گرما با آن ها قهر کرده است...قهر کرده است که من این گونه سرد شده ام...

ولی در بین همین صفحات سرد بود که من زندگی را یافتم...

و چقدر خوب که هنوز دستانم با دنیای قلم و کاغذ قهر نیست...حرف می زند...هنوز هم خیلی از حرف های نیمه شب هایی که از خواب می پرم سهم ِ دفتری میشود که زیر ِ تختم است و جوری مخفی شده که جز خودم دست کسی به آن نمی رسد...

دفتری که پر است از خط خط های شبانه ی دخترکی که این روزها حتی از تولد خودش هم بدش آمده...

مولای من...

هنوز به غروب نرسیده ام و من بی قرارم...هیچ گاه از حال ِ غروب جمعه هایم اینجا ننوشته ام...

همیشه یا اولین دقایق جمعه ها نوشته ام و یا صبح ِ جمعه ... غروب جمعه نوشتن از شما دل می خواهد...

غروب جمعه نوشتن و خیره شدن به غروب خورشیدی که دلش گاهی یک کاسه ی خون می شود دل می خواهد...

غروب هایی که دلتنگی محضی به جان آدمی می افتد که انگار دل آدمی می خواهد از سینه اش بیرون بپرد و بدود تا ...

بدود تا هر جا که می خواهد...

دل به کویر بزند...یک به یک جاده ها را برود ...

یک به یک کوه ها را رد کند ...

وجب به وجب تمام راه ها را برود ...

خوب ِ خوب تمام فاصله ها را طی کند و برای همیشه وجب به وجبشان را دور بریزد...

وجب به وجب این فاصله ها را دور بریزد و بعد برسد...

برسد حتی اگر تمام ِ مسیر نفس هایش را بریده باشد...

حتی اگر جان نداشته باشد...

حتی اگر به نفس های آخر رسیده باشد ولی برسد مهدی جانم...

باید دلم برسد...

حتی اگر وقتی رسید برای همیشه بمیرد.... ولی باید برسد...

باید شده حتی برای یک لحظه آرام بگیرد ...

مولای من...

من دستانت را می خواهم مهدی جانم...

دستانت را می خواهم برای از بین بردن تمام فاصله ها...تمام فاصله هایی که با خیلی چیزها دارم...

با همین دستان ِ سردم باز هم فرج می خوانم روبه آسمان...

به حق ِ همین اشک هایی که جمعه ام با آن آغاز شد...

میشود بگیریشان مهدی جانم؟!!

اَللّهُمَ عَجـِّل لِوَلیکَ الفَرَج

+ این جمعه هم قسمت نشد پیشت

دلتنگیامو دور بندازم...