دستم را محکم گرفته ای معبودم...

هوالغریب...

چقدر این روزها اتفاقات عجیب می افتد...اما انگار خودت دستم را گرفته ای و مرا در این روزهای سخت همراهی می کنی...روزهایی که مطمئن نبودم بتوانم سختی اشان را تاب بیاورم...

ولی  دلم عجیب قرص است...

هیچ گاه تا به این حد دلم قرص نبوده است...و تا به این حد آرام...

این آرامش عجیب  درست در زمانی سراغ دلم آمده که فکر می کردم در این روزها روزی هزار بار بمیرم و زنده شوم...این روزها هنوز سختند ولی این که دلم میان این همه سختی آرام است همان اتفاق عجیبی است که تو خودت خواستی که بیفتد معبودم...و این یعنی این که دستم را محکم گرفته ای معبودم...

دیشب حال آن مادر در ماه عسل عجیب مرا تکان داد...پسری را بیست و اندی سال بزرگ کرده بود که کاملا فلج بود و حال میلادش رفته بوذ...آن هم میلادی که خودش به این دنیا نیاورده بود...سال 90 میلاد به برنامه اشان آمده بود و حال بعد از دو سال میلاد رفته بود پیش خدا و مادرش مانده بود  که با تمام وجودش میگفت میلاد همه چیز برایمان آورد...

خدایا این روزهایی که از آمدنشان می ترسیدم دارد با آرامش می گذرد...گاهی عجیب نا آرام می شود دلم ولی انگار کسی می آید و دستش را می گیرد و دور تو می گرداند ... آن وقت است که آرام می شوم...

و این آرامش یعنی حضور مطلق تو ...

آری...این روزها دلم به دور تو می گردد معبودم...

خدای خوبم...

وقتی تمام این اتفاقات را کنار هم می چینم دیگر هیچ چیز مرا نمی ترساند...حتی آینده ای که تمام وجودم را می لرزاند...

وقتی تو این گونه هوایمان را داری این ترس بی معناست...

تو وعده ات حق است...

می شتابم به سوی خودت...آن هم با دستانی باز که بپرم در آغوش بی نهایت امن تو...

ایمان دارم که در تمام این سختی ها تو عجیب هوای دل هایمان را داری...

بگذار زندگی هر چه دارد روو کند

                                 خدایی چون تو داریم معبودم...