تو و تسبیح چوبی قهوه ایَت...

هوالغریب...

قرار بر بی قراری که بشود تو هی بی قرار تر می شوی...

آنقدر بی قرار که انگار داری جان می دهی...جان میدهی و تو ذره ذره شاهد جان دادن خودت هستی...تو از شهر خود دور تر میشوی و گم میشوی بین تک تک بیابان های اتوبان تهران قم...گم می شوی و پیدا می شوی...

فاطمه ی الان را گم میکنی بین تمام این بیابان ها و فاطمه ی سال های قبل را می بینی بین تمام این بیابان ها...می بینی همان دخترک کوچکی که تمام عشق کودکی اش رفتن با تمام فامیل مادری اش به قم بود ...آن هم سالی چند بار...و تو خودت و تمام کودکی هایت را می بینی بین تمام آن بیابان هایی که تو بارها و بارها آن ها را رفته ای...

اما بعد از سه سال پیش که خانوادگی رفتیم و شد آخرین بار...این بار تو هستی ...همان دخترک...ولی صندلی کنار تو خالیست...تو هستی و یک تسبیح چوبی قهوه ای ...

تو هستی و معلوم نبودن رفتنت تا دقیقه ی آخر... انگار همه چیز این سفر دقیقه ی نودی بود...آن از رفتنش و آن هم از اتفاقات عجیب آن جا...

بعد از سه سال تمام این بیابان ها را داری طی می کنی...کیلومتر به کیلومتر این اتوبان را تو در کودکی هایت نفس کشیده ای...

ولی حال تنهایی...

چون قرار بر تنها بودن تو بود در این سفر...

وقتی می رسی نیم ساعتی به اذان مغرب فرصت هست...نماز قرار شد در حرم حضرت معصومه باشیم و بعد به جمکران برویم...

و تو خودت را در آن شلوغی عجیب تنها می بینی...در آن شلوغی عظیم که تو نمی دانی این همه آدم از کجا آمده اند...
اما تو که ترسی نداری ازین شلوغی ها...فقط مات این همه تغییر مانده ای آن هم در مدت سه سال...

سه سال زمان خیلی کمیست برای این همه تغییر...

تا وارد حرم می شوی می روی نزدیک ضریح...تا چشمت به ضریح می افتد اشک هایت می آید و سلام میدهی و تنها می گویی:

آمــــدم...بالاخره آمدم...

و بعد ...

خودت را به خلوت ترین نقطه ی حرم حضرت معصومه می رسانی...طبقه ی بالای شبستان امام خمینی...یک گوشه می نشینی با همان تسبیح چوبی قهوه ای که بسته ای به دور دستانت... درست عین یک دست بند...

زیارت نامه می خوانی و او را هم شریک تمام این لحظه هایت می کنی...و بعد هم نماز...
نمازی که چقدر دلم هوس کرده بود اینگونه بخوانمش...در بین آن همه پاکی محض آن ضریح مقدس...

و بعد هم با شتاب رفتن تو برای رسیدن و جانماندن از کاروان در آن شلوغی...

و بعد سوار شدن و خاموش شدن چراغ های اتوبوس...و بعد تو گل از گلت می شکفد که در تمام مسیر رسیدن به جمکران یک عالمه چشم را نمی بینی که تو و اشک هایت را نگاه می کند...

در تمام مسیر غرق میشوی در دنیای خودت با همان اشک ها...

که ناگهان چشمت بالاخره می بیند...بالاخره آن گنبد فیروزه ای را می بینی ...می بینی و اشک هایت ناگهان باصدا می شود...

وقتی می رسی به جمکران اوایل توسل است و تو ترجیح میدهی که در حیاط بمانی ...زیر آسمان خدا....زل برنی به گنبد و توسل بخوانی...

درست روبه روی ورودی چهارم می نشینی روی زمین...رو به قبله و توسل می خوانی...وقتی که مداح به امام رضا می رسد تو داغ دلت تازه می شود و اشک هایت عجیب تو را می سوزاند...

درست در بین همین فراز دخترکی 2ساله نزدیک تو میشود...دارد بازی می کند...ناگهان حس می کند که گم شده و درست کنار تو روی زمین می نشیند و شروع می کند به گریه...با همان صورت سفید و عجیب معصومش...

تو هم پا به پای او گریه می کنی...و در دلت حس می کنی چقدر تو هم بین این همه آدم حس همین بچه را داری...حس می کنی گم شده ای...

و داری عین همین بچه اشک می ریزی...دستت را به سمت دخترک دراز می کنی که بیاید پیش تو و او هم می مانی که چرا این قدر صمیمی پناه می آورد به آغوش تو و تو را محکم می گیرد و گریه می کند...

تو هم با او گریه می کنی...بعد آرامَش می کنی...با گریه می گوید که اسمش زهراست...و این اسم چقدر برای تو دوست داشتنیست...

و بعد به  دختری که هم سن و سال توست و کنار تو نشسته می گویی که این بچه را چکار کنی...و او هم نامش درست هم نام کسیت که قرار بود تو را در بین این همه شلوغی بیابد ...شلوغی که اصلا انتظارش را نداشتی که این همه باشد...

و آن دختر زهرای کوچک که سفت دست تو را گرفته بود را برد و تحویل داد....

و تا تمام این اتفاقات بیفتد تو می بنی که دعا تمام شده و نزدیک است که خودت هم جا بمانی...

در این میان برای رسیدن زهرای کوچک به مادرش دعا می کنی ... و بعد می روی به سمت ماشین...

دلت میسوزد که دعا را نتوانستی خوب و کامل بخوانی...زمان عجیب کوتاه شده....وقتی سوار ماشین می شوی شروع می کنی به خواندن انعام...هر آیه انعام را می خوانی و نگاهت مات گنبد فیروزه ایست...قرآنت که تمام می شود اتوبوس حرکت می کند و تو تا وقتی که می توانی گنبد را ببینی با آقای ستاره پوشت حرف می زنی...حرف هایی یواشکی...

و بعد لحظه به لحظه دور میشوی...دور میشوی و همدمت میشود ستاره های عجیب بیابان...

ستاره ها و بهشت بالای سر تو...

آخ که این ستاره ها و این بهشت چقدر برای تو زیباست...همه خوابیده اند...تو بیداری و ستاره هایی که نگاهشان می کنی...

نام خیلی هاشان را می دانی...

وقتی می رسی دو و نیم است...پدرت را می بینی که وسط خیابان خلوت ایستاده و منتظر تو...

و تمام مسیر تا خانه را پیاده می روید ... ساعت دو نیم شب ... می چسبد...باد خنکی می وزد و تو عجیب حس می کنی در میان آسمان داری راه می روی...

و بعد تا نزدیک چهار صبح فقط دراز می کشی و زل میزنی به سقف اتاقت و تمام این سفر عجیب را با خودت مرور می کنی...
تا این که بالاخره بعد نماز میخوابی...

و این سفر هم تمام میشود...

و تو دلت عجیب روشن شده است که شاید روزی مثل همان زهرای کوچک که نشسته بود و آن وسط گریه می کرد تو هم پیدا شوی...

+دیشب ...مسجد جمکران و درست لحظه ی آخر و این عکس...

زیاد عکس خوبی نشد چون خیلی با عجله گرفتمش...

*به یاد همه ی دوستان هم بودم...خیلی...