کلاف تاب خورده ی وجودم...

هوالغریب....

این روزها عجیب در خودم پیچیده ام...هم خودم هم زندگی ام...همه چیز مانند کلاف پیچ در پیچی شده که هر چه تکان می خورم و تقلا می کنم تا گره هایش را باز کنم بدتر گره می خورد و حصار ها برایم تنگ تر می شود...می ترسم ار روزی که این کلاف به گردنم برسد و آن قدر فشار دهد که خفه ام کند....درست مثل کسی که در مردابی افتاده است و دست و پا زدنش بدتر او را به جای نحات دادن به پایین می کشد...

و من هم گیر کرده ام در کلافی مابین زمین و هوا...با هر تلاشم برای رهایی بدتر میان زمین و هوا تاب می خورم...

و با هر تکان دلم عجیب می ریزد و تمام وجودِ خسته ام می لرزد...

خدای من...محبوب ازلی من...

تو تنها و تنها شاهد و ناظر همه چیز بوده ای...خودت می دانی که این طناب در دستان توست...بخواهی نجاتم می دهی و نخواهی هم همین طور پیچ می خورم و با هر تکان بدتر از قبل می شکنم و در خود فرو می روم...کافیست تو بخواهی...

تو که خودت شاهدی این روزهای عجیب سخت تنها ورد زبانم شده وقتی که تو می خواهی که این گونه باشد پس تحمل می کنم...چون تو خدایی و من تنها بنده ی تو...

خدای خوبم...سنگ صبور همیشگی من...

می بینی حتی نام تو را از آن روز نخست بر سر این خانه نوشتم...نوشتم تا که یادم بماند زندگی ام را...

تمام اتفاقاتی که تمام این سال ها تجربه کرده ام...یادم بماند که چه بودم و حال چه شده ام...یادم بماند آن فاطمه ی پر از جنب و جوشی که وقتی هنوز بیست سالش نشده بود آن قدر سرش شلوغ بود و مشغول که حتی اعضای خانواده هم وقت دیدنش را نداشتند...

همه ی اینها باید یادم بماند...باید یادم بماند که آدمِ در جا زدن نیستم...

باید یادم بماند که من چه فاطمه ای هستم...

باید یادم بماند که این روزهای لعنتی که پر از نکرار است را بتوانم تاب بیاورم...

باید یادم بماند ....

باید...

اما این میان عجیب ساکتم...شکایت نمی کنم...زیرا تو را دارم...

و این نیروی عظیم عشق است که حتی تمام این شکنجه ها را نیز برایم قابل تحمل می کند...

دلم می خواهد نگاهت کنم...بدون حرف...

حتی یک کلمه...سکوت محض باشد و تصنیف بی نظیر چشمانت...

همان تصنیفی که از تمام زخمه هایی که با تمام وجودم این روزها بر سه تارم می زنم نیز بی نظیر تر و آهنگین تر است...همان آهنگی که برای من بی نظیر ترین است در بین تمام نت ها...

نُتَش را خودم را نوشتم...باور کن...نُت چشمانت را خودم نوشتم...

تمام اش را خط به خط و میزان به میزان با همین دستانم نوشتم...باورت می شود محبوب ِ من؟!

تمام هفت نت موسیقی...همه ی آن دُ ، ر ِ ، می، فا ،سُل، لا، سی ها حقیر می شوند در برابر نُتی که چشمان بی نظیر تو برایم دارد...

تنها دوست دارم نام زیبایت را با آن م مالکیت بگویم و بعد هم تنها نگاهت کنم...

تو مرا خوب می شناسی...خودت کشفم کردی...

تمام حرف هایم را خوب خواهی خواند...تمام خستگی های فاطمه ات را خواهی دید که تنها و تنها دلیلش برای زنده بودن شده ای...تمام اش را با چشمان بی نظیر ات خواهی دید...

آخ که چقدر من با چشمان پر از راز تو راز ها دارم...

آخ که کاش...

بگذریم...

                                         دستت را به من بده و نگاهم کن...

تنها همین...