چرخ و فلک

هوالغریب...

دلم چرخ و فلک می خواهد...

از آن بلندها...از آن ها که وقتی آن بالایی تمام زمین کوچک شود زیر پاهایت...

چرخ بخوری و بتابی ما بین زمین و هوا و بعد تمام بغض هایت را بین تمام آن فریاد ها خالی کنی...

تمام آن چیزهایی که در زندگی ات تو را اذیت می کند...همه و همه را رهـــــا کنی آن بالا...

از بچگی عاشق چرخ و فلک پارک ارم بودم...عشق دوران کودکی ام این بود که تابستان شود و برگزاری کلاس های تابستانی از طرف محل کار پدرم و بردن ما بچه ها به پارک ارم و تمام آن سینما رفتن ها و تمام آن امامزاده هاشم رفتن ها و...

نمی دانی چه عشقی داشت...

یا بردن ما به پارک جمشیدیه...من وجب به وجب جمشیدیه را گز کرده ام قدیم ها...حتی یک بار تمام سنگ هایی که شده اند سنگ فرش پارک را خواستم بشمرم آنقدر که این پارک برایم جذاب بود...و تمام کوه  کلک چال که نمی دانی چقدر عشق می کردم در آن زمان ها...

هیچ گاه بعد از آن دوران دیدن جمشیدیه برایم عشق سابق را نداشت..هیچ گاه...تنها بی نهایت این پارک را دوست دارم...

چه دورانی بود!!!!

در کنار تمام عشق هایی که می کردیم من بودم و وابستگی عجیبم به مادرم...

یادم است بار اول که از طرف آن کلاس ها رفتیم جمشیدیه از وقتی که سوار اتوبوس شدیم تا رسیدیم من فقط گریه کردم که من مامانمو می خوام ....عین یک بچه ی اعصاب خورد کن...الان که فکر می کنم می بینم چقدر طاقت داشت آن خانوم شیرازی که نزد مرا له کند با آن وضع گریه کردن هایم...

بلکه با صبوری تحمل کرد و تمام سعی اش را کرد که من را آرام کند ولی من پر رو تر از این حرف ها بودم...

یادم است کاری کردم که تمام اتوبوس مجبور شدند بخاطر بی قراری من برگردند...تازه رسیده بودیم جمشیدیه که بخاطر من کل بچه ها را برگرداندند...

ساعت 2 رسیدیم به محل کار پدرم...تا رسیدیم به سرعت دویدم سمت اتاق پدرم...جلسه داشت و در اتاقش یک عالمه مرد نشسته بودند که حرف می زدند...

در را باز کردم و پریدم سمت پدرم...طفلی مانده بود که من از کجا پیدایم شد...بعد همکار پدرم آمد و گفت که این دخترت تحویل خودت:دی

یک عالمه آدم را کشت از بس گفت من مامانمو می خوام...

و بعد تمام آن مردها شروع کردند به خندیدن به من...

هنوز بعضی از آن ها با پدرم که رفت و آمد می کنند وقتی من را می بینند محال است آن روز را به روی من نیاورند...

چه دورانی بود...

اما از اردوهای بعد به مرور بهتر شدم تا این که شدم پای ثابت تمام آن اردوها و عشق دوران کودکی ام شد پارک ارم و جمشیدیه...

و حال امروز دلم هوس چرخ و فلک های کودکی ام را کرده...درست مثل آن وقت ها نترس هستم...یادم است وقتی سوار چرخ و فلک میشدم هیچ کدام از کمربندها را نمی بستم و تنها می نشستم و برای خودم تاب می خوردم...

چقدر دلم چرخ و فلک می خواهد...

این بار رها تر از تمام آن زمان ها هوس ِ عشق کودکی ام را کرده ام...

                    رها تر از همیشه...

                                                    فقط قدری تاب خوردن در هوا را می خواهم...

+ منو به حال ِ من رهـــا نکن

تو که برای من همه کسی

....