شیرین ترین بهای دنیا

هوالغریب...

باید دلت گرفته باشد که رو بیاوری به نوشتن...تنها و تنها نوشتن...

باید آن قدر پر شده باشی که احساس لیوانی سر پر را داشته باشی که هر لحظه امکان دارد آب از سر لیوان بریزد...

باید شب باشد و تو باشی و اتاقی پر از جای خالی ِ تو...

باید خدا باشد و نمازی عجیب و پر از اشک از سر دلتنگی برای تو...

باید تو باشی و سرمایی بی حد که حتی با وجود رفتن زیر دوش آب داغ هم درمان نشود...

باید تو باشی و لب هایی کبود شده از سرما ولی دستانی قرمز شده و کمی سوخته از شدت داغ بودن آب...

باید تو باشی و یک عالمه تناقض بین داغی آبی که انگار سرد ترین آب دنیاست...

باید تو باشی و یک عالمه جای خالی ِ دستانش بین دستانت...

باید تو باشی و عطر ِ تو بین حجم سنگین شده ی اتاق...

باید تو باشی و یک عالمه دلتنگی و اشک های پنهانی ات وقت برگشت از امتحان دانشگاه...

باید تو باشی و پر کشیدن ناگهانی دلت برای او آن هم درست موقع امتحان...

باید تو باشی و یک عالمه حس خوبی که نمی دانی چطور ولی می آیند تا تو تمام آنچه را که خوانده ای را در برگه ات بنویسی و امتحانت را خوب ِ خوب بدهی...و حتی دخترکی که نا امید شده از قبولی اش تمام دانسته های تو را بنویسد و بعد از امتحان برای تو یک عالمه  دعای خوب کند...

باید تو باشی و تمام روزی که از لحظه به لحظه اش دلتنگی بارید و بارید و بارید...

باید تو باشی و باران ِ ناگهانی دیروز عصر...بارانی ناگهانی آن هم وقتی که در تریا نشسته ای زیر سایه ی درختی و امتحانت را می خوانی...هنوز یک ساعتی به امتحان وقت داری می خوانی...ناگهان باد می وزد و در عرض کمتر از ده دقیقه هوا هم مثل تو دلش می گیرد و در آن گرمای جان سوز هوس باریدن می کند...حتی اگر این هوس قدر چند قطره باشد...مهم این است که صورت تو را اندکی خیس می کند....

آخر تو خوب می دانی که باران نشانه ی تو و اوست....

و این باران می شود همان چیزی که متظرش بودی...

باران آن هم وقتی که هوا گرم تر از همیشه است و تو انتظارش را نداری....حتی اگر چند قطره باشد...

باید خدا باشد و ماهیانی که گواهند و شاهد که بر تو چه گذشته...

باید همه ی این ها باشد و تو نباشی...

...

می دانی این یعنی چه؟!

تنها یکی از این ها کافیست برای به گریه انداختن دخترکی که در دید خیلی ها محکم تر ازین حرف هاست...

دخترکی که تمام همکاران گذشته اش او را به شوخ طبعی هایش می شناسند و به خالی بودن دلش از هر گونه غصه....

وقتی تمام این ها با هم بیاید سراغت دیگر تو میشوی همان دختر بچه ی کوچکی که دلش تنها یک بغل آغوش گرم می خواهد و یک دنیا آرامش ِ وجود تو...

ولی تو با دستان خودت، خودت را محروم می کنی ازین آغوش پر از آرامش...

و این میان تو هستی که عاشقانه تمام این دلتنگی ها را هم دوست داری...

عاشقانه دوست داری که دلتنگش شوی...

زیرا به تو یادآوری میشود که تو برای خودت نیستی...

تو فاطمه ی اویی...

همین جمله کافیست برای تو...بهایش هر چه می خواهد باشد...هر چه...

تو با همین جمله تمام زندگی ات را در دستانت گرفته ای و تنها به سوی او می دَوی...

این ها کم حرف هایی نیستند...

این که تمام زندگی و هستی ات را در دستانت بگیری و تنها و تنها به عشق ِ او بدوی...

مقصد اوست...

تو با اذن ِ خدایت می دوی...

پس بهایش هر چه بود،بود...  

   شیرین ترین بهای دنیاست برای تو...

من با سر می دَوَم رو به سوی تو خوبِ من...

+ تو رو به دنیا نمی دم

                  بسه هر چی سختی دیدم

                                     ای تو از همه خودی تر

                                                           با تو از قفس پریدم...