آرامش

هوالغریب...

روبه رویت زانو میزنم...گریه می کنم...

به سجده می افتم...باز هم گریه می کنم...

و تو آرام نگاهم می کنی...نسیم خنکی می وزد و مرا به لرزه می اندازد...

و این نسیم میشود نوازشی از جانب تو برای تسکین همه چیز...حتی این سوزش معده ای که چند وقتی بود با من خداحافطی کرده بود و حال از صبح خوب دارد معنی سوختن را به من می چشاند...

به راستی که سوختن از درون چقدر سخت است....می سوزاند و خاکستر می کند...

اما نگاه تو آرامم می کند معبودم...

این ماهی های کوچک تنها شاهدان امروز و گریه ها و به خاک افتادن فاطمه ات در مقابلت بودند معبودم...

تو همیشه باید جای خودت باشی اما امروز با تمام وجودم بودنت را تمنا کردم...با تمام وجودم خواستمت...

تنها همین...