قرار بود...

هوالغریب...

این روزا دچار سوز عجیبی شده ام برای تو...برای تو که تنها و تنها به جرم گفتن حقیقت این همه درد کشیدی و موهایت سفید شد و نمی دانی چقدر برایم درد دارد هر بار که می بینمت که جلوی چشمانم روز به روز موهایت سفید و سفید تر می شود...

و نمی دانی که من تنها و تنها به تو افتخار می کنم...افتخار می کنم که هنوز هم می توانم بگوبم آدم های خوب هستند که حاضر نیستند به نرخ روز نان بخورند...

افتخار میکنم که هنوز هم هستند کسانی که برایشان حلال و حرم بودن نانشان مهم است...

افتخار می کنم که تو آن قدر مرد بودی که حاضر شدی خیلی چیزها را از دست بدی اما پای اعتقادت بمانی...حتی آن زمان که می خواستند غرور مردانه ات را آن نامردها بشکنند آن قدر مرد بودی که پای اعتقادت ماندی...به قول خودت بخاطر تنها دلخوشی روزگارت پای اعتقادت ماندی و حال هم تنها نگرانی ات اوست...نگرانی که زبانم لال نکند روزی شرمنده اش شوی... و من  این میان عجیب به تو افتخار می کنم...افتخار می کنم و حاضرم با همه ی وجود فریاد بزنم برای تمام مردانگی ات...

افتخار می کنم که در این دوران پر از نامردی و بی غیرتی هنوز هم امثال تو هستند که چشمشان دنبال هر کسی نیست و برای چشم هایشان حرمت قائل هستند...

افتخار می کنم به پاکی چشمانت...

افتخار می کنم به حلال بودن زندگی ات...

به قول مادرم که همیشه می گوید حلالت باشد شیری که خورده ای...

اما طاقت پژمرده شدنت را ندارم...باور کن که هر بار می بینمت داغ دلم تازه می شود...

طاقت ندارم این گونه شاهد سپید شدن موهایت آن هم در جوانی ات باشم...

می دانم که قرار نبود این گونه باشد...

اما به قول خودت خدای تو هم بزرگ است...

روزی می رسد که حق تو را از تمام این نامردان می گیریم...

نامردانی که دین شده است توجیح تمام زشتی های سیرت آنها...

سیرتی که زشت است و بوی تافن می دهد و آن چنان بوی تافن این نامردان تمام مشامم را پر کرده است که می خواهم تا انتهای دنیا فریاد بزنم...

بگذار سکوت کنم...

هرچند که سخت است...درد دارد...

اما سکوت می کنم...

+این روزها سورِ عجیب آهنگ های سنتی شده کمی تسکین دهنده برام...