از کی بپرسم...

هوالغریب...

این روزها من چقدر درگیرم...

و عجیب است میان تمام این دردهای جسمانی و این همه درگیری که گاهی با تمام وجود مرا به زانو در می آورد و اشکم را در می آورد می خندم...آن هم از ته دل...رهـــــای رها...نمی دانم چرا این همه رها شده ام...اصلا این همه رهایی آن هم میان این همه درد برای چیست...خنده هایی که گاهی کفر مادرم را بالا می آورد و میگوید دختر مگر خل شده ای که این همه می خندی؟ و من باز می خندم و می خندم و میگویم که بخند مادر جان...بخند که هنوز می شود خندید...می گوید من نگران سلامت توام آن وقت تو میخندی و من بار می خندم و می خندم...میگویم بخند و بگذر...

خدایا شکرت...برای همه چیز...برای همین خنده ها شکر...

**همین امروز غروب...مسجد جامع معروفی که قبلا از بامش نوشته بودم که این عکس رو امروز از بالکن خونمون گرفتمش اونم وقت غروب آفتاب...عکس اول هم کمی قبل از غروب آفتابه و از درختای اطراف مسجد جامع و باز هم بالکن خونمون...

*چقد خوب که خیلی حرفامو می تونم لابه لای همین عکسا مخفی کنم...شکر خدایا...

+ ای خدا از کی بپرسم که کجای روزگارم....  

وقتی تو برگای تقویم طرحی از یه انتظارم

این همه راه نرفته این همه مسیر مبهم

راز دلواپسیامو ای خدا از کی بپرسم....