آرامش سبز..

هوالغریب....

چندین ماه بود که تدریس نکرده بودم...دنیایی که به آن تعلق دارم...مدت ها بود دست روزگار مرا از این دنیای زیبا دور نگه داشته بود...اما خواست خداوند این بود که به این دنیا برگردم...می دانی چطور؟

با مرگ تو...

نمی دانی چقدر نوشتن این جمله سخت بود...سخت بود که بنویسی که با مرگ کسی برگشتی به دنیایی که روزگاری را در آن گذرانده ای...دنیایی که دیوانه وار دوستش داری...دنیایی که یک معلم دارد دنیایی است زیبا...لااقل برای من زیباست...

من به کلاس های تو رفتم...جای تو درس دادم...نمی دانی چقدر سخت بود که بخندم تا شاگردانت نفهمند که تو رفته ای...نمی دانی چقدر سخت بود که در جواب این سوالشان که می پرسیدند مریم کجاست  من مجبور بودم بگویم که آمدنت با خداست...و بعد بخندم و شاگردانت را بخندانم...

کلاست که تمام شد نمی دانی چقدر سخت بود که التماس چشمان فریدخت را نبینم و به او بگویم که تو مرده ای...به آن ها نگاه نمی کردم...دستانم می لرزید و تنها حرف میزدم...آن لحظه که خواستم بگویم که رفته ای سرم را بالا گرفتم و به چشمان پر از التماس شاگردانت نگاه کردم که منتظر بودند تا من حرف هایم را کامل کنم...چشمان پر از اشک مرا که دیدند ترسیدند...و وقتی گفتم که متاسفم نمی دانی چه بر سرشان آمد...من که اشک هایم باعث شد از کلاس بیرون بروم و هیچ نگویم...صدای گریه شاگردانت زیاد بود...به کلاس رفتم تا آرامشان کنم...آن هم در حالیکه خودم احتیاج به آرام شدن داشتم...یک به یک اشان به آغوش من پناه آوردند و یک دل سیر گریه کردند...از همه بیشتر گریه های فریدخت جگرم را می سوزاند...ازبس که معصومانه گریه می کرد...اشک هایش را بوسیدم و گفتم برایت دعا کند...تنها همین...

می بینی مریم! می بینی رفتنت چه کرد؟ 

من که هیچ گاه کسی را به آغوشم راه نمی دهم آن قدر رفتنت همه ی وجودم را لرزاند که کسانی را در آغوش گرفتم که برای بار اول بود می دیدمشان...

مریم بانوی 18ساله ازین دنیا راحت شدی...آرامش ابدی ات مبارک ات باشد...

اما برای دل سوخته ی مادرت دعا کن...

یادت نرود...

راستی تو هم خوب شدی برای همیشه...مبارک ات باشد...

***احساس کسی را دارم که به نقطه ای رسیده که احساس می کند حتی تنها آدم زندگی اش را درست نشناخته و همان تنها آدم زندگی هم به او و احساسش خیانت کرده است...

چه احساس دردناکیست....

چه قرصی را پیشنهاد می کنید؟