ژاکت...

هو الغریب... 

شب...تنهایی...نور ماه...نوشتن...   

کلمات....کلمات....کلمات....کلمات... 

کنار هم گذاشنشان آخر تا به کی؟تا به کی بنویسم و کلمات را کنار هم بگذارم؟ تا به کی بنویسم از این همه احساس؟تا به کی قلم بزنم؟ عاقبت تمام این نوشتن ها که یا سوزاندشان است و یا دفن کردن و سپردنشان به دنیای مردگان؟ 

اما حال چه کنم که کلمات قدرتشان را از دست داده اند برای بیان آنچه که درونم می گذرد؟  

نوشتن حس می خواهد...اما چگونه بنویسم حال که بی حس شده ام؟ 

حال که سرد شده ام....حال که زمستان نجیبم آمده و مانند زمستان سرد شده ام....سردی دستانم دیگر عادی شده برایم...  

آن هم دستانی که همیشه گرم بود حتی در زمستان...و لرزشی  خفیف در تمام وجودم....از او تنها همین ها برایم مانده و بس...  

برای تسکین این سرما و لرزش پناه می برم به ژاکتی که دیدنش وجودم را به لرزه در می آورد...ژاکتی که تار و پودش را محبت بافته....ژاکتی که در سرمای تنهایی محافظتم می کند از سوز سرما.... 

دیگر حفظ ظاهر کردن به قول این آهنگ سخت شده است....خیلی سخت...  

اما با این وجود پناه میبرم به ژاکتم...می پوشمش....چه جادویی دارد این لباس... 

گرم میشوم اما می دانم که زود گذر است..باید همیشه تنم باشد...  

با این وجود چیزی که به آن زندگی می گوییم همچنان ادامه دارد و باید به حرمت نفس هایی که خدا ارزانی ام کرده است زندگی کنم  اما .... 

ژاکتم!تن پوش همیشگی ام شو تا زنده بمانم.... 

تنها همین.... 

....