پسرک...

هو الغریب...

پسرک از چهره اش خستگی می بارید...خسته و تنها در میان انبوهی زباله می گشت...به زور سنش به 10 می رسید...با دستان کوچکش که سیاه بود می گشت...معصومیت در چشمانش موج می زد...دیدنش دلم را به درد آورد...آخر تو این جا چه می کنی پسرک؟! جای تو در مدرسه است نه بین این همه سیاهی...تو پاکی...تو را بین این همه سیاهی جایی نیست... 

اما تو این جایی... 

تو این جایی و خیلی ها در این مملکت هستند که از بس دارند نمی دانند چه کنند...تو این جایی و آن وقت خیلی ها یک بار یک لباس را می پوشند و دور می اندازند...تو این جایی زیر این برف...با لباسی که نمی تواند تو را در برابر سرما محافظت کند... 

دلم را به درد آوردی پسرک... 

تو این جایی...در کشوری که زمان حالش تمام تاریخ 2500ساله اش را زیر سوال برده با آن اختلاس...آن وقت تو حتی یک لباس گرم نداری که تن نحیفت را بپوشاند در برابر سوز این سرما...
تو این جایی...در این پایتخت زندگی می کنی...کشوری که رئیس جمهورش ادعا می کند که تورم نیست،گرانی نیست...حتی می گوید که از محل آن ها خرید کنیم که قیمت ها ارزان است!!!! 

نکند تو هم خس و خاشاکی که کسی کاری برایت نمی کند؟؟؟!!!! 

تو این جایی...در شهری که بارِ بی غیرتی مردانش را به دوش می کشد... 

تو این جایی و دل پر دردِ من بر لب شعر زمستانِ اخوان ثالث می خواند....ناگهان یاد او می افتم و سرمای وجودم کم می شود... 

....
...
خدایا با این برف زمستان را زودتر آوردی...شکر...زمستانِ نجیب من زودتر از همیشه اش رسید...
 

خدایا تو پناه پسرک باش...بندگانت خیرشان به هم نمی رسد...
و این میان تو غریب می مانی... 

...
          .... 

                    ....

***امروز در این پایتخت اولین برف بارید اما پسرک با این که از سرما می لرزید گفت که برف چقدر زیباست...انصافا که بچه ها معصوم اند... خدایا دیدی بر سرت غر نزد که چرا برف آمد...
مثل همانی که امروز داشت بر سرت غر می زد که ای وای لباسم کثیف شد!!آن قدر بلند گفت که شنیدم!! 

**پسرک!تو که هیچ گاه این جا را نخواهی خواند اما یادت باشد که امروز دخترکی که به او گفتی کوچک است اما مردِ خانه اشان است برایت ساعت ها گریست و دنیا دنیا برای تو مردِ بزرگ آرزوی خوب کرد... 

فردا برای توست پسرک... 

مرد بمان...فقط همین...

... 

...