بهترین سفر عمرم

 هو الغریب...

آماده شدم برای سفر...همان سفر عشقی که مدت ها بود در حسرتش بودم...حرف زدن از حس هایم واقعا برایم سخت است...مخصوصا اولین باری که چشمانم به گنبد ها می خورد و برای لحظه ای در جای خود می ماندم... 

اولین بار چشمانم به گنبد شاه نجف افتاد...او که به قول شهریار نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت... 

جایی که کوفیانش هنوز بار بی وفایی هایشان  نسبت به این خاندان را به دوش می کشند...
از درد غربت او حرف زدن خیلی سخت است...او که سر در در چاه میبرد و با چاه درد دل می کرد در دل شب... 

آرام آرام خیابانی که می رسید به حرم را طی می کردیم و من در طی راه آرام آرام اشک می ریختم و لحظه ای را هم برای نگاه به آن گنبد زیبا از دست نمی دادم...وقتی مداح کاروان گفت که خوش بحال آن هایی که اولین بار است می آیند نا خواسته اشک های آرامم تبدیل به گریه هایی شد که آن ها را برای این سفر جمع کرده بودم... 

اشک های نیامده ای که گذاشته بودمشان برای همین روز مبادا... 

3روز در کنار شاه نجف بودیم... 

آماده میشدیم برای کربلا...جایی که هر کس که به آنجا میرود و بر می گردد خواهد گفت که تمام سختی های سفر را به جان خواهد خرید تا بار دیگر فقط قدر یک نفس عمیق در آنجا باشد...
در راه صدای قلبم را می شنیدم...تپش هایش تند و تند تر میشد... 

تند بزن قلب من!!! اینجا باید قلب ها بتپد...تو هم تا می توانی تند بزن قلب من... 

 آخر اینجا کربلاست قلب من... 

بالاخره رسیدیم...رسیدیم اما هنوز باورش سخت بود برای منی که تا بحال چشمانم ندیده بود آن همه زیبایی را... 

آرام آرام مسیر را پیاده طی می کردیم...هر کس در حال خودش بود...سرم پایین بود...کوچه ای بود که می رسید به حرم حضرت ابوالفضل...باز هم وقتی دیدم در جای خودم ماندم...نزدیک غروب بود و می رفتیم برای نماز مغرب در روز شهادت امام جعفر صادق... 

و در این میان قلب من پر تپش تر از همیشه اش بود...رسیدیم به بین الحرمین... 

بالاخره چشمانم دید...چشمانی که فکر نمی کردم روزی ببیند... 

به چشمانم فرصت داده بودم هر چه می خواهند ببارند... 

 فرصتی قدر تمام اشک های نیامده ی این 22 سال زندگی... 

خوب هم باریدند...رفتیم داخل حرم امام حسین...چشمانم 6گوشه ی حرمش را از دور دید...در جایم خشک شدم... 

کمی آن طرف تر چشمانم افتاد به جایی که به آن می گویند گودال قتلگاه...دیگر گریه هایم با صدا شده بود... 

آن جا اشک ها بی خجالت می آیند...چه خوب!!!
 

در بین آن همه شلوغی نشستم...نشستم و بلند بلند گریستم... 

خدایا چه داشت بر سر احساسم می آمد؟؟؟ 

من بین این همه شلوغی این گونه گریه کنم؟؟ از من بعید بود...من که هیچ گاه اجازه نداده بودم هر کسی اشک هایم را ببیند...چه برسد به هق هق هایی که مخصوص خلوت های شبانه ی خودم بود... 

هر چند آن جا همه مات او هستند...کسی به دیگری کاری ندارد... 

گریه در کربلا آن هم در مقابل ثارالله...قدر تمام وقت هایی که می خاستم در این سه روز نگاه کردم...همه جا را خوب نگاه کردم تا همه چیز را به خاطر بسپارم...به خاطر بسپارم که با چشمانم چه ها که ندیدم... 

چه در حرم امام حسین چه حرم حضرت ابوالفضل... 

در آن سه روز مرگ حتی تا فاصله ی 500 متری ما هم آمد...اما آن جا ترس از مرگ بی معناست...آن جا مرگ بی آبروست... 

حرف ها و حس های  نگفته ی زیادی برایم مانده از این سفر... 

سخت تر از همه توصیف حس روز آخرم در کربلاست...نه میشد ماند نه میشد رفت...
مانده بودم بین ماندن و نرفتن...همه چیز گواهی میداد که این سفر رو به پایان است...باید رفت...اما چگونه؟ 

چگونه میشد دل کند؟ 

دلم را خالی کردم...خالی از هر احساسی...خالیه خالی... 

گرچه دلگیر بودم از چشمانم که در روز آخر نمی باریدند اما احساس سبکی میکردم...
دلم را گره زدم به 6 گوشه اش و آمدم...دلم را در 6گوشه اش گذاشته  ام...  

دلکم آبرو داری کن... 

 
بمان در همان جا که جایت خوب است... 

 
مبادا برگردی...همان جا بمان دلکم...

.... 

...