قدر شب قدر...

هو الغریب... 

از پشت پنجره ی اتاقم ماه را می بینم...این هم شاید از خوش شانسی من باشد که ماه همیشه در دید من است...نگاهش می کنم...نمی دانم چرا امشب پر نور تر از همیشه شده...شاید به نظر من این گونه میرسد...خوب که نگاه می کنم می فهمم که امشب قمر در عقربی که می گویند است... ماه در صورت فلکی عقرب است و این یعنی همان قمر در عقرب معروف...از آن دست صورت فلکی هاییست که به شدت شبیه اسمش است...انگار که واقعا عقربی در آسمان است با دمی کج... 

همان که همیشه به دنبال جبار یا همان شکارچیست در آسمان...افسانه ی این صورت فلکی ها هم جالب است در نوع خودش...چه قدر به دنبال افسانه ی صورت فلکی ها گشتم...و به چه نتایج جالبی هم رسیدم که جای گفتنش الان نیست... 

نمی دانم ساعت چند است اما از پنجره فاصله می گیرم اما بازش می گذارم که نسیم های خنک تابستانی صورتم را نوازش کند... 

به سقف نگاه می کنم نمی دانم در این نیمه شب چشمانم به دنبال چه چیزی می گردد که لحظه ای را هم برای نگاه کردن به سقف از دست نمی دهم... 

به روزی که گدشته و اتفاقاتش فکر می کنم...به این فکر می کنم که با خودم عهد کرده بودم که امسال این ماه را متفاوت تر از هر سالم بگذرانم...تنها تفاوتی که حس می کنم این بود که شاید این ماه بیشتر از همه ی ماه رمضان های عمرم فکر کردم...تصمیم گرفتم و عمل کردم به آنها...جای شکرش باقیست... 

اما شرمندگی عجیبی سراپای وجودم را فرا می گیرد...به راستی من چرا از تو غافل میشوم؟ 

یادم است سال هاست با خودم عهد کرده ام تو را این طور که بقیه عبادت می کنند عبادت نکنم...ساده ترینش این که از روی عادت نگویم که عاشق توام و این حرف های کلیشه ای که همه خوب بلدند  بزنند... 

اصولا ما همه فقط خوب حرف می زنیم اما پای عملش که میرسد در جا می زنیم... تنها دلیلی که دیگر مناجات هایم را اینجا ننوشتم همین بود...این که دوست ندارم حرف هایم رنگ عادت بگیرند...و این میان مثل همیشه گناه اشتباه من به گردن تو بیفتد...آخر ما آدم ها خوب بلدیم چرایی اشتباهات خود را به گردن تو بیندازیم... 

 تو...
         تو...
                     تو... 

این وا‍ژه چقدر برای من معنی دارد...این واژه پر است از حرف های نگفته ای که ارزش هر کسی به میزان همین حرفاییست که برای نگفتن دارد... 

نمی دانم چه بگویم از حس این شب ها...فقط می دانم که شب های عظیمی در راه است... 

شب های که دانستن قدرش بالاترین موهبتی است که هر کس میتواند به عنوان توشه ی 11ماه دیگرش از این ماه بردارد و با این ماه خداحافظی کند...من که در شناخت قدرش وامانده ام...تعارفی هم نیست...قرار نیست من اینجا بگویم که قدرش را فهمیدم و عده ای هم بگویند که آفرین و برای ما هم دعا کن و از این دست حرف ها... 

این جا من همیشه خودم بودم و هستم و خواهم بود...اما باید بگویم که فقط می توانم امیدوار باشم که قدرش را بفهمم...همین... 

در حق هم دعا کنیم...این جا هیچ کس در قبال دیگری مسئول نیست...در دنیای واقعی اش کسی نیست چه برسد به اینجا که همه چیز مجازیست...غیر از احساسی که می تواند تمام این فاصله ها را بردارد...پس در این شب ها اگر دلی لرزید برای هم دعا کنیم...امید این که سهم همگی مان حال خوب شود... 

التماس دعا...   

***خدایا به حق همین شب های قدرت که فهمیدن قدرش در حد من نیست از معرفت خودتت کمی به ما بنوشان...شاید حال دنیایمان بهتر از این شد...   

 آمین... 

... 

..