بهانه...

...

...

نمی دانم به کدام بهانه عاشقت شدم...

نمی دانم به کدام بهانه مهمان شب های تنهایی ام شدی...

نمی دانم به کدام بهانه حواست به من است...

نمی دانم به کدام بهانه همیشه سراغم را میگیری و هر شب به خانه ی کوچک دلم سر می زنی...

نمی دانم به کدام دلیل هر روز این همه ناسپاسی را می بینی ولی باز هم رحمتت را نازل می کنی...

نمی دانم به کدام بهانه هر گاه صدایت کردم بی پاسخ نماندم...

نمی دانم به کدام دلیل هر شب در تمام رویا هایم هستی...

نمی دانم به کدام دلیل هیچ گاه رحمتت را دریغ نمی کنی...

نمی دانم به کدام دلیل هر گاه دلم گرفت تو گرفتگی آن را باز کردی....

نمی دانم به کدام دلیل در تمام لحظه هایم بودی...

نمی دانم به کدام دلیل تمام شب های تنهایی ام فانوس این همه تاریکی شدی...

نمی دانم به کدام دلیل همیشه خودت خستگی نگاهم را با نیم نگاهی برطرف می کنی...

نمی دانم به کدام دلیل در مقابل تمام فراموش کاری ما آدمها سکوت می کنی...

به کدام دلیل در مقابل گناه هایی که به ناحق به گردن تو انداخته می شود باز هم سکوت می کنی...

نمی دانم ...

...

نمی دانم...

...

کاش میشد در این دنیا کمی مثل تو مهربان بود...ولی دنیای این روزها پر شده از نامهربانی هایی که روز به روز آدم ها را از همه چیز حتی از خوشان دور می کند ...

خدای خوبم... تو خود گفتی که عاشقی.... 

                      عاشقی هم که دل می خواهد نه دلیل و بهانه...                

... 

...

 

خدای خوبم در مقابل تموم خوبی هات با وجود تموم بدی هام فقط می تونم شگرگذار باشم...

سبز باشید...