سلام همسایه....

  

بی بهانه سلام...خدای مهربانم... 

می خواستم حرفام رو با بهترین جمله ها و کلمه ها آغاز کنم... می خواستم بهت نشون بدم که چقدر دوست دارم...خیلی فکر کردم...خیلی نوشتم...آخه فکر می کردم حرف زدن با تو سخت ترین کار دنیاست....می گفتم حتما باید رسمی و ادبی حرف بزنم...باید جمله هام رو با کلی آرایه و استعاره تزئین کنم....  

ولی یادم اومد من تو رو با همین زبون ساده شناختم....بلد نیستم با جمله های ادبی زیبا ازت تشکر کنم....یعنی نمی خوام...من خدا رو با تمام سادگیش دوست دارم... 

من دریای خودمو به خاطر سادگیش دوست دارم...اصلا همین سادگیشه که منو عاشق کرده....سادگی در عین بزرگی...  

من این سادگی رو بسیتر دوست دارم...من فقط اینو می دونم که عاشقتم....همین برام بهترین دلیله واسه بودن....واسه زندگی کردن و حتی نفس کشیدن....

می دونم که به حرمت این عشقه که نفس می کشم...می دونم این عشقه که منو بزرگ  می کنه...این عشقه که بهم بها می ده....  

من با تو فقط با تو و با عشق تو لیاقت انسان بودن پیدا می کنم...

عشقی که بدون تو نباشه معنی نمی ده....ناقصه....کامل نیست... 

کاش همیشه بچه می موندم....دوست دارم مثه بچه ها عاشق تو باشم...مثه بچه ها...کاش هیچ وقت بزرگ نمی شدم....  

می خوام مثه بچه گیام دوست داشته باشم....پاک و ساده....  

وقتی به دنیا میایم.... همه فکر می کنن کاری جز گریه بلد نیستیم...غافل از این که گریه مون واسه اینه که اومدیم به یه جای غریب که نمی دونیم چه جور جاییه...  

همه چیز و می دونستیم ...اما هیچ کس حرفمون رو نمی فهمید....آخه بقیه آدما خیلی وقت بود که اومده بودن و زبان مادری شون رو فراموش کرده بودن....  

اما هرچی می گذشت ما هم  مثه بقیه آدما شدیم ...تا این که بزرگ شدیم  و اصلا یادمون رفت از کجا اومدیم.... همه چیزویادمون رفت....زمین خاک  گیرایی داشت...همه رو گرفتار کرده بود...ما هم مثه بقیه....گرفتار شدیم.... 

کاش بر می گشتیم به کودکی.....

خدایا !!!!!!!  من می خوام بر گردم به کودکی..... 

                                                          می خوام برگردم.... 

                                                                                می خوام برگردم.... 

فاطمه    

  

ما همسایه خدا بودیم....  

   شاید مرا دیگر نشناسی، شاید مرا به‌ یاد نیاوری. اما من‌ تو را خوب‌ می‌شناسم. ما همسایه‌ شما بودیم‌ و شما همسایه‌ ما و همه‌مان‌ همسایه‌ خدا.  

یادم‌ می‌آید گاهی‌ وقت‌ها می‌رفتی‌ و زیر بال‌ فرشته‌ها قایم‌ می‌شدی. و من‌ همه‌ آسمان‌ را دنبالت‌ می‌گشتم؛ تو می‌خندیدی‌ و من‌ پشت‌ خنده‌ها پیدایت‌ می‌کردم.  

خوب‌ یادم‌ هست‌ که‌ آن‌ روزها عاشق‌ آفتاب‌ بودی. توی‌ دستت‌ همیشه‌ قاچی‌ از خورشید بود. نور از لای‌ انگشت‌های‌ نازکت‌ می‌چکید. راه‌ که‌ می‌رفتی‌ رد‌ی‌ از روشنی‌ روی‌ کهکشان‌ می‌ماند.یادت‌ می‌آید؟ گاهی‌ شیطنت‌ می‌کردیم‌ و می‌رفتیم‌ سراغ‌ شیطان. تو گلی‌ بهشتی‌ به‌ سمتش‌ پرت‌ می‌کردی‌ و او کفرش‌ درمی‌آمد.  

یادت‌ می‌آید؟ گاهی‌ شیطنت‌ می‌کردیم‌ و می‌رفتیم‌ سراغ‌ شیطان. تو گلی‌ بهشتی‌ به‌ سمتش‌ پرت‌ می‌کردی‌ و او کفرش‌ درمی‌آمد. اما زورش‌ به‌ ما نمی‌رسید. فقط‌ می‌گفت: همین‌ که‌ پایتان‌ به‌ زمین‌ برسد، می‌دانم‌ چطور از راه‌ به‌ درتان‌ کنم.  

تو شلوغ‌ بودی، آرام‌ و قرار نداشتی. آسمان‌ را روی‌ سرت‌ می‌گذاشتی‌ و شب‌ تا صبح‌ از این‌ ستاره‌ به‌ آن‌ ستاره‌ می‌پریدی‌ و صبح‌ که‌ می‌شد در آغوش‌ نور به‌ خواب‌ می‌رفتی. 

اما همیشه‌ خواب‌ زمین‌ را می‌دیدی. آرزویی‌ رویاهای‌ تو را قلقک‌ می‌داد. دلت‌ می‌خواست‌ به‌ دنیا بیایی. و همیشه‌ این‌ را به‌ خدا می‌گفتی. و آن‌ قدر گفتی‌ و گفتی‌ تا خدا به‌ دنیایت‌ آورد. من‌ هم‌ همین‌ کار را کردم، بچه‌های‌ دیگر هم، ما به‌ دنیا آمدیم‌ و همه‌ چیز تمام‌ شد.  

تو اسم‌ مرا از یاد بردی‌ و من‌ اسم‌ تو را، ما دیگر نه‌ همسایه‌ هم‌ بودیم‌ و نه‌ همسایه‌ خدا. ما گم‌ شدیم‌ و خدا را گم‌ کردیم...  

دوست‌ من، همبازی‌ بهشتی‌ام! نمی‌دانی‌ چقدر دلم‌ برایت‌ تنگ‌ شده. هنوز آخرین‌ جمله‌ خدا توی‌ گوشم‌ زنگ‌ می‌زند: «از قلب‌ کوچک‌ تو تا من‌ یک‌ راه‌ مستقیم‌ است، اگر گم‌ شدی‌ از این‌ راه‌ بیا».

بلند شو. از دلت‌ شروع‌ کن. شاید دوباره‌ همدیگر را پیدا کنیم...

‌عرفان‌ نظرآهاری‌

سبز باشید....