روزی خدا هستی را قسمت می کرد .....

 

روزی خدا هستی را قسمت می کرد .....

خدا گفت :

چیزی از من بخواهید .. هر چه باشد شما را خواهم داد .. سهمتان را از هستی خواهم داد .. زیرا خدا بسیار بخشنده است .

و هر که آمد چیزی خواست .. یکی بالی برای پریدن ..و دیگری پایی برای دویدن .. یکی جثه ای بزرگ خواست ..و آن یکی چشمانی تیز .. یکی دریا را انتخاب کرد یکی آسمان را .

در این میان کرم کوچکی جلو آمد و به خدا گفت :

من چیز زیادی از این هستی نمی خواهم ، نه چشمانی تیز و نه جثه ای بزرگ ، نه بالی و نه پایی ، نه آسمان و نه دریا .

تنها کمی از خودت ، تنها کمی از خودت رو به من بده .

و خدا کمی نور به او داد .

نام او کرم شب تاب شد .

خدا گفت : آنکه با خود نوری دارد بزرگ است ، حتی اگر به قدر ذره ای باشد ، تو حالا همان خورشیدی که گاهی زیر برگی کوچک پنهان میشوی .

و رو به دیگران گفت : کاش می دانستید این کرم کوچک بهترین را خواست، زیرا از خدا جز خدا نباید خواست .

هزاران سال است که او می تابد روی دامن هستی می تابد وقتی ستاره ای نیست چراغ کرم شب تاب روشن است و کسی نمی داند که این همان چراغی است که روزی خدا آن را به کرم کوچک بخشیده است...  

 

و حرف آخر:

رفتی و حسرت آن نیم نگاه آخر بر دلم ماند اما دلم نشکست....

رفتیو سراغم را هم نگرفتی اما دلم نشکست....

می دانی دلم از چه شکست...

از که وقتی می رفتی باران می بارید....

با خود گفته بودم بعد از رفتنت بدون این که کسی ببیند خاک پایت را سرمه ی چشمم کنم اما گریه ی آسمان رد پایت را شست و رفت....

با خود گفته بودم بعد از رفتنت بوی رفتنت را در آغوش می گیرم اما باران آن را هم برد.....

و حالا من مانده ام و کاسه ی آبی که می خواستم پشت پایت بریزم....  

سبز باشید....