نوشته ی بارونی...

 

  

دریای بی کرانم سلام...

همیشه وقتی بهت فکر می کنم یه دنیا حرف دارم...

اما نمی دونم چرا تا می خوام اونارو بنویسم دستام قدرت نوشتن پیدا نمی کنه.اما از یه چیز خوشحالم...

خیالم راحته که خودت اون حرفارو می دونی.

الان که دارم از تو می نویسم،قلبم داره تند تند می زنه...

چشمام صفحه ی کاغذو خیس کرده...

می دونی که چقدر دلم گرفته..

می دونی که چقدر بهت احتیاج دارم...

همه ی سلول های بدنم تو رو می خواد...

راستی داره بارون می یاد...

خودت که بهتر می دونی...

چقدر هم تند تند می یاد..

آسمون هم دلش گرفته اما خوش به حال آسمون وقتی دلش می گیره می باره و بعد دلش صاف و آبی میشه...

من وقتی دلم می گیره فقط تو رو دارم که باهاش حرف بزنم...

دل منم این جوری آروم میشه...

         

دلم بهانه ی نگاه توست....

دارم از دلم میگم که نگام کنی...

می دونی که عاشق نگاتم...

می دونی که همیشه بهش احتیاج دارم.

همون طور که ماهی بدون آب می میره..

منم بدون تو می میرم...

من فقط آدرسه تو رو می دونم.

بهترین جایی که واسه دلای خسته میشناسم..

دلایی که مثل ابرای بهاری می بارن

گاهی آروم..

گاهی تند...

فقط تو می تونی آرومشون کنی...

بهترین طبیب هستی...

همیشه ناجی قلب شکسته ی من بودی...

قلب شکسته ای که همیشه منتظر تو بوده...

می دونی که بی تو تنها ترینم...

وقتی آروم می شینم و به تو فکر میکنم...

دنیا واسه دلم خیلی کوچیک میشه...

حالا فقط  منم و تو...

پس...

خدایا شکرت...

 

 راستی سها رو که یادتون هست اگه خواستید می تونید به این آدرس برید.اونجا می تونید بیشتر نوشته هاشو بخونید... 

سبز باشید...