بهانه....

                                                                                                     

سلام...

امروز با یه مطلب تازه اومدم از دوستم سها.

سها براتون درباره ی اسمش این طوری توضیح میده:

سها ستاره ی کوچکی است در آسمان بزرگ خدا.سها در زمین ذره خاکی بیش نیست به خاطر همین هم در میان آسمانیان خود را جای داده تا شاید آنچه را که میان زمینیان خاکی  نیافته است در میان آسمانیان خدایی بیابد... 

 شاید عشق را در یابد....

 

اما حالا یه شعر از سها براتون می زارم:

کتاب بهانه بود

شعر بهانه بود

همه چیز....

حتی بودنم بهانه بود

بی تو اگر به عرش رسم

به وادی هفت رسم

باز در این دشت خسم

دستم از عشق کوتاه است

و در آنجا که تو آشیانه داری

جایی برای من نیست

در میان گلها جایی برای گون نیست

قدیم ها

فاصله و فرسنگ

تیر آهن و سنگ

برایم.برایمان

معنای بی معنی بودن می داد

حال چه شده؟!

که بر سجاده ی قلبم به دعا نمی ایستی؟!

قبله ی حاجاتم

من به تو محتاجم

حتی به آن نیم نگاهی

که از روی شرم

از من می ربایی

*عزیزم*

چرا مرا به گناهی که نکرده

هنوز محکوم هم نکرده

با جدایی تازیانه می زنی؟

دادگاه عشقت هنوز پا بر جاست

بگذار من هم بدهم یک دادخواست

دادخواهی عشقی که بی خون بهاست

نه...

دادخواهی نمی کنم

اعتراف می کنم....

آخر....

کوچکتر از آنم

که در رویت اعتراض کنم

من بی تو کیستم؟

چیستم؟

تاکنون برای چه زیستم؟

بی تو سرو قد شکسته ام

یک رشته ی گسسته ام

تو ای تمام حاصلم

ترانه ام زمزمه ی شبانه ام

بیا به عشق من کمی شده  بها بده

به کتاب و شعر و قصه ام نشانه ی بقا بده....

 

و به عنوان حرف آخر یه شعر دیگه بازم از سها:

*عشق و وصال* 

میان عشق و وصال سدی ساخته اند تا ته دنیا

که هرگز

نتوانند ماهی های قرمز حوض به دریا برسند

تا سیزی دشت خدا

نرسد به آن سوی صحرا

تا سیاهی شود حافظ رویا

تا باد

صدای هم نفسی را به دل یار نرساند

آری میان عشق و وصال

سدی ساخته اند

با گلی از جنس حسادت

تا که شاید

از یاد ببرد یادم آن عشق پاکت

این سد هست

تا روز مرگ من شیدا

ولی ماهی چو خواهد که به دریا برسد

به رسم طوطیان

باید پرواز بیاموزد

میان عشق و وصال

سدی ساخته اند تا ته دنیا

این سد هست

تا روز مرگ من شیدا.... 

 

سبز باشید....