دیدن خودم...

امروز بعد از مدت هارفتم سراغ دفترم.کلی حرف داشتم ولی نمی دونستم چه جوری و از کجا شروع به نوشتن کنم. داشتم دفترمو ورق می زدم.تک تک نوشته هاشو که می دیدم یاد حال و هوام می افتادم وقتی اونارو می نوشتم.دلم پر غصه بود اما گریه نمی کردم انگار دیگه نمی تونستم گریه کنم.دفترمو ورق می زدم.داشتم به مرگ آرزوهام نگاه می کردم.آرزوهایی که هیچ کس برای از دست دادنشون بهم تسلیت نگفت.بهتره بگم داشتم دفتر کال آرزوهامو ورق می زدمویه دفه به این فکر کردم که اگه یه روزی خدا بخواد دفتر زندگی منو ورق بزنه چیزی توش می بینه که بخواد به من افتخار کنه؟  

 

دیدم نه من هیچ کاری واسه خدا نکردم. در حالی که اون خیلی کارا واسه من کرده.

فقط نگاه می کردم و گاهی هم با دیدن بعضی هاشون به فکر فرو می رفتم.اما خیلی زود از فکر بیرون می اومدم چون حتی حوصله ی فکر کردن رو هم نداشتم.فقط دوست داشتم نگاه کنم.به نوشته هام که خودم بودن.انگار که خودمو نگاه می کردم.خودی که فراموشش کردم. فراموش کردم که هست و نفس می کشه.

حال عجیبی بود اولین بار بود این حالو داشتم.هم عجیب بود هم جالب.همین طور که نگاه می کردم می خواستم گریه کنم اما نمی تونستم.نمی دونم چرا؟

انگار که چشمام هم حوصله گریه نداشت. یه دفه چشمم به یه جمله افتاد.جمله ای که با دیدنش نتونستم خودمو کنترل کنم..متنی بود پر از غصه اما این بار با خوندنش غصه دار نشدم.بلکه راه حل مشکلمو پیدا کردم....... اون جمله این بود:دریا بیا و کنار حوصله ام بنشین..... وقتی این جمله رو خوندم انگار راه حل این همه بی حوصله گی رو پیدا کرده بودم. دیگه به دفترم نگاه نمی کردم. پشت پنجره ایستاده بودم و با چشمای بارونی بارون رو تماشا می کردم.....  

سلام امیدوارم حالتون خوب و دلتون سرشار از اعتماد به  نفس باشه.

فقط می خوام بگم که این مطلب پایینی بر خلاف پستای قبلی که که کار من بود کار من نیست.

نمی دونم کی نوشته؟

گفتم شاید دلتون بخواد بعد از خوندن یه متن که می دونید کی نوشته یه متن رو هم بخونید که نمی دونید کی نوشته. 

 

 قطره دلش دریا می خواست .

خیلی وقت بود که به خدا گفته بود ...

هربار خدا می گفت : " از قطره تا دریا راهی است طولانی !

راهی از رنج و عشق و صبوری .

هر قطره را لیاقت دریا نیست ...."

قطره عبور کرد و گذشت . قطره پشت سر گذاشت .....

قطره ایستاد و منجمد شد .... قطره روان شد و راه افتاد ....

قطره از دست داد و به آسمان رفت ...

و هر بار چیزی از رنج و عشق و صبوری آموخت .....

تا روزی که خدا گفت : " امروز روز توست .. روز دریا شدن.. "

خدا قطره را به دریا رساند ...

قطره طعم دریا را چشید ....

طعم دریا شدن را .....        اما ..

روزی قطره به خداوند گفت : " از دریا بزرگ تر ، آری ....

 از دریا بزرگ تر  هم هست ؟.... "

خدا گفت : " هست ...  "

قطره گفت : " پس من آن را می خواهم . بزرگترین را .

 بی نهایت را ...  "

خدا قطره را برداشت و در قلب آدم گذاشت و گفت :

 " این جا بی نهایت است ...  "

آدم عاشق بود ...

دنبال کلمه ای می گشت تا عشق را توی آن بریزد .....

اما هیچ کلمه ای توان سنگینی عشق را نداشت ...

آدم همه ی عشقش را توی یک قطره ریخت ...

قطره از قلب عاشق عبور کرد ...

و وقتی که قطره ازچشم عاشق چکید...

خدا گفت : " حالا تو بی نهایتی .......

زیرا که عکس من در اشک عاشق است .....  ".

راستی امروز یه شعر خوندم از یه شاعری که نمی دونم می شناسید یا نه؟

اول یه بخش از شعر:

نمی دانم آدم ها را می شود قسمت کرد یا نه

بعضی ها من

بعضی ها تو

و بعضی ها روح سرگردان ما

تو از کدام دسته ای

از آنان که پشت به دیوار

و رو در روی جوخه آتش می ایستند؟

....

....

 

شعر واسه آقای علیرضا سلطانی بود.

سبز باشید...