جوونی...

هوالغریب...

بچه که بودم یادم است یکی از عشق هایم این بود که برادر بزرگم برود و آلبوم های جدیدی که می آید را بخرد و با هم گوش بدهیم... از همان وقت ها بود که موسیقی عحین ِ تمام ِ لحظه های تلخ و شادی ام شد... آن وقت ها دوره ی نوار کاست بود و ضبط و خودکار بیک!!


چیزی که تنها باید یک دهه شصتی باشی تا بدانی یعنی چه...


و آن وقت ها یک آهنگی بود که اسمش جوانی بود... خواننده اش امیر کریمی بود... و من و دو برادرم به سان ِ سه عدد خل این آهنگ را در خانه می گذاشتیم و با هم می خواندیم... بلند ِ بلند... صدای ِ کودکانه ام جان میداد برای آواز خواندن...


می خواندیم و برای خودمان عشق می کردیم و همین برادر کوچکترم که تا کمتر از یک ماه دیگر پدر خواهد شد برایمان می  رقصید...می رقصید و من و برادر بزرگم می خواندیم... تابستان هایمان همیشه به همین شکل می گذشت... و حال امروز که در راه ِ آموزشگاه رادیوی تاکسی آهنگ جوانی را گذاشت من ناگهان لرزیدم و تمام دیوانگی هایم را به خاطر آوردم... تمام دیوانگی هایی که نمی دانم کجای زندگی ام آن ها را جا گذاشته ام...


همان خنده هایی که خنده بود... نه مثل خنده های این روزهایم که همه چیز هست الا خنده...  باید فاطمه را بشناسی، باید زیر و روی چهره اش را بشناسی که بدانی این روزها که لب هایش می خندد خنده هایش جای تمام ِ اشک هایش است... شده است حکایت همان کسی که می خندد چون می داند که حق ندارد شادی را از بقیه بگیرد ... غم هایش را گذاشته است گوشه ی دلش برای خودش... برای خودش و تمام ِ رازهای ِ آخر ِ شب هایش...


رادیو ِ ماشین این آهنگ را پخش می کرد و من غرق بودم در تمام این افکار و تمام این بزرگ شدن ها.. و حال آنقدر بزرگ که همین امروز صبح داشتیم وسایل فرشته ی کوچکی را می چیدیم که کمتر از یک ماه دیگر خواهد آمد...


فرشته ی کوچکی که بارها و بارها مهمان ِ خواب های شبانه ی عمه اش شده است... آنقدر در خواب هایم آمده که قیافه اش را خوب به یاد دارم... نمی دانم ولی وقتی به سن و سال الان ِ من رسید و زنده بودم شاید برایش گفتم...


امروز که وسایل ِ نخودی ِ عمه را می چیدیم من تنها نگاه بودم... نگاه بودم که برادرم آنقدر مرد شده است که پدر خواهد شد... آنقدر مرد که می خواهد پدر شود ولی هنوز هم از خواهرش عجیب خجالت می کشد که بگوید دخترم...می گوید نخودی ِ تو... و بعد چشمان ِ مردانه اش برق می زند که دختر ِ کوچکش خواهد آمد ...


همان پسرکی که تابستان که می شد موهایش را می زد و من همیشه مسخره اش می کردم که کچل ... و یک بار که دستم لای سیم پره ی دوچرخه اش گیر کرد به سان یک دختر بچه ی کوچک اشک می ریخت... یک بار یادم است تابستان بود ... من هم که عشق ِ دوچرخه بودم.... داشتم چرخ ِ دوچرخه اش را درست می کردم که چهار انگشت دست ِ راستم لای سیم پره های دوچرخه اش گیر کرد... آنقدر که حس می کردم انگشت هایم قطع خواهد شد... و خوب یادم است که عمویم آمد.. آن وقت ها خانه شان دیوار به دیوار خانه ی ما بود... آمد و با خنده ای گفت: هر چه پسر من دختر است تو جای ِ پسر من پسری!!!


 و بماند که چه زجری کشیدم تا دست هایم را از بین آن سیم پره ها کشید بیرون  و خوب یادم است که وقتی دستم را کشید بیرون نزدیک به یک ربع فقط در آغوش عمویم گریه کردم... همان عمویی که محال است یادش مانده باشد که روزی در آغوش مردانه اش، دخترانه گریه کردم...


و حال من شده ام 25 ساله.... سال ها گذشته و این آهنگ مرا برد به آن سال های دور... سالهای دوری که با دو برادرم گذشت... سال های دوری که با این آهنگ گذشت... و آن وقت ها چقدر برایم غریب بود معنای شعر این آهنگ....


چقدر برایم غریب بود که یعنی چه که : من تب ِ تند حضورم ، منو دریاب....


آن وقت ها تنها می خواندیم...فقط می خواندیم و شاد بودیم... فقط خواندن مهم بود و بس...


و حال من در اوج این تب و تاب ِ جوانی ایستاده ام... ایستاده ام و به جوانی ای نگاه می کنم که تلخ یا شیرین می گذرد...می گذرد و من هر روز درس می گیرم... هر روز از روز قبل آبدیده تر می شوم و محکم تر...


و گاهی آنقدر محکم و سخت که در اوح ِ تمام ِ غصه ها و مشکلات چشمانم پر از اشک می شود ولی می خندم ...


و حال می بینم که جوانی درست همین شعر است... جوانی چیزی جز تمام این تب و تاب ها نیست... همان تب و تاب هایی که هر چه سن بالاتر برود کمتر می شود ...  تمام ِ شب گریه ها... تمام تا صبح لرزیدن ها... تمام گریه کردن ها و با خدا حرف زدن ها در دل ِ شب...


و هنوز هم به یادگار  از آن زمان ها چند تا از این نوار کاست ها را نگه داشته ام....هر چند که در این عصر ِ جدید برای هیچ کس هیچ گدام از این بچگی ها جذاب نیست.... رک بگویم : بچگی هایم خریدار ندارد!!!!


و برای همین هم تمام بچگی هایم را در کنج ِ قلب ِ یخ زده ام گذاشته ام...


من هنوز هم جوانم... حتی اگر زندگی ِ این روزها با خودش قرار گذاشته باشد که من را پیر کند...



من هنوز هم تب ِ تند حضورم... و هنوز هم از تپش ِ حادثه ها سرشارم...

+ این روزها بیشتر از همیشه به اندکی آرامش از جنس آبی ِ آسمان نیاز دارم...اندکی پرواز... اندکی ارتفاع... از همان ارتفاع ها که هوس می کنم دستانم را باز کنم و چادرم برای خودش باد بخورد و برقصد... از همین ارتفاع ها.... اندکی اوج می خواهم برای دور شدن از تمامی ِ این روزها...


* این هم همان آهنگی که این همه مرا برد به آن دورها...

+ امروز تولد یه دی ماهیه... مهرناز ِ عزیز خیلی ساده می گم که بیست ساله شدنت مبارک... ایشالله که همراه با بهترین اتفاقات باشه این ورودت به دهه دوم ِ زندگیت...