صدای پای رمضان

هوالغریب...

صدای پایَش می آید...

نفس که بکشی خوب بویَش تمام مشامت را پر می کند...احتیاج نداری که حس بویایی ات خوب کار کند...

این جا دل است که بو می کشد...که نفــــــــــس می کشد...

حتی اگر خودت این روزها نفس ات بسوزد و حال جسمی ات خوب نباشد...

دلت که قرص باشد و از جایَش مطمئن باشی خیالت راحت است...وقتی بدانی دلت جایَش خوب است و این حالِ خوب تو را سرمست می کند...

دیگر حسابی نزدیک شده است...فردا روز اول است ...اولین روز از ماه میهمانی تو...

مهمانی ای که باشکوه است...

اما شکوه اش نه به رنگارنگ بودن سفره اش است و نه به خوردن تا حد انفجار...

شکوه اش به سادگی اش است...شکوه اش به آبدیده شدن است...شکوه اش به گرسنه شدنش است...

شکوه اش به پس گرفتن آن دو بال قشنگ است...

چه شکوهی بالاتر از این...

چه شکوهی بالاتر از آن حال ناب سحرها...آن دعا کردن ها...آن اشک ها برای خدا...سحرهای رمضان و آن نسیم های خنک که تو را از قید و بند هر چیزی که زمینی باشد دور می کند...

چه شکوهی بالاتر از آن دعاهای ناب لحظه ی افطار...دعا برای همه...برای خوشبختی او که...

چه شکوهی بالاتر از دعا کردن با دل ِ روشن...دلی که روزهاست روشنَش کرده ای....

چون روزهاست که دعا شده است ورد زبان تو...در همه حال...

حتی وقتی که سر کلاسی...وقتی به شاگردانت تکلیف می گویی و خودت به قدر یک دقیقه یا دو دقیقه در خودت فرو می روی و دعا می کنی...

دعاهایی که خیلی هاشان را در همان لحظه تایپشان کرده ای و اضافه شدند به تمام صفحات وُرد لپ تاپ ات...

دلت را روزهاست که روشن کرده ای برای این ماه....

و حس می کنی دلت عجیب سبک است...

حتی اگر تمام جسم ات سنگینی کند...سنگینی کند که بسته شده است به چهار ستون دنیا....

خدای خوبم...

محبوب ازلی من...

آرزویم این است که رمضانی بیاید و آن قدر از من راضی باشی که آرام در گوشم بگویی: 

خوش آمدی به رمضانم کوچک ِ سبزم...

امــــــــــــــــــــــــــــــــــا .....

ولی حال تنها می گویم:

خوش آمدی رمضان سبزم...

+التماس دعا از همه ی دوستان...

مثل همیشه میگم که :

در حق هم دعا کنیم...