نفس های آخر 90

هوالغریب...

روزهای پایانی سال....

اصلا چرا روزهای پایانی سال؟تمام سال...تک تک روزها و ثانیه هایش برای هر کدام ما هم خنده داشته هم گریه... هم درد هم شادی و...خلاصه که دنیا هر چه داشته برایمان رو کرده در این یک سال...هر کداممان را هم خندانده هم گریانده...هر کس هم جز این را انکار کند حقیقت محضی را انکار کرده...

در این یک سال هر کداممان لحظاتی را تجربه کرده ایم...برای یکی سال 90شده بهترین سال عمرش و برای یکی هم بدترین سال عمرش...اما برای من نه بهترین بود و نه بدترین...اما پر درد ترین سال بود...دردی که قدش اندازه 23 سال نبود...بهترین و تکرار نشدنی ترین اتفاق امسال سفر به کربلا بود...آرزوی دیرینم که بعد بارها خواب دیدن بالاخره به حقیقت تبدیل شد و من بالاخره بوی سیب را با تمام وجودم حس کردم...و بدترین اتفاق...راستش دردهای زیادی داشت امسال اما بدترینی نداشت چون همه اش یکی بود....همه اش تکرار بود...چیزی که همیشه از آن فراری بودم ولی اسیرش شده ام...

اما این روزها که همه به نوعی سال 90 خود را مرور می کنند من هم مرورش کردم از ابتدا تا به همین الان...شاید 10 بار و هر بار هم همان نتایج قبلی را گرفتم...

امسال قدر 1 سال هر کدام بزرگ شدیم و قدر یک سال حرف زدیم و قدر یک سال خندیدیم...راستی واقعا قدر یک سال خندیدی؟ کفه ی گریه هایت سنگین تر است با خنده هایت؟

اگر گریه ات سنگین تر است با خودت عهد کن که انتقام بگیری از تمام لحظه هایی که گریاندت و اگر کفه ی خنده هایت سنگین است که باز هم کاری کن که خنده هایت سنگینی کند...

راستش امسال بوی عید را حس نمی کنم...انگار دلم سنگین است...واقعا سنگین است...خیلی چیزها روی دلم سنگینی می کند...برای همین هم هست که امسال را هنوز هضم نکرده ام...گاهی که فکر می کنم می بینم واقعا فاطمه چطور این لحظات را به چشمش دیده و باز توانسته که راه برود...نمی دانم چه حکمتی دارد این زندگی!!!گاهی واقعا در هضمش می مانم...بی خیالش...هر چه که بوده دارد تمام می شود...قرار گذاشته بودم که این مطلب را با غم ننویسم...

چه قدر حس بدی است این که حس کنی دلت سنگین است...اما چه کنم با این همه سنگینی...هنوز جای خیلی زخم ها خوب نشده...

برای همین هم بهار هنوز به دلم نیامده...هوا هم انگار دوست ندارد بهاری شود...مثل من...

همین امروز برف آمد...هوا هم دارد مقاومت می کند در برابر تمام شدن امسال...شاید هوا هم با خودش عهد کرده که امسال را خوب تمام کند...

هوا این روزها سرده سرد است...با بادهایش تا عمق وجود را یخ میزند...امشب هوس باد کرده ام...شاید باد تمام سنگینی دلم را با خودش ببرد...پنجره ام باز است و باد آن قدر زیاد است که هر تکه از موهایم را به گوشه ای پرتاب می کند...جمشان نمی کنم اجازه می دهم هر چه می خواهند تکان بخورند و برقصند...بلند میشوم و نزدیک پنجره ی تنهایی ام میشوم...باز است...باد می آید و نیمه شب است...هیاهوی شهر آرام گرفته...شهر خوابیده ولی من بیداره بیدارم...نور زرد چراغ کوچه روشنی بخش اتاقم شده...کنار ماهی ها ایستاده ام...چشم می بندم و اجازه می دم باد به صورتم بخورد...ناگهان این حال و احوال در گوشم آرام آرام صدای ایوانسس را زمزمه می کند...آهنگ سلام اش...مدتی آهنگ وبم بود...فکر کنم اگر می دانست یکی مثل من این چنین با آهنگ هایش ارتباط برقرار می کند قطعا پر کار تر می بود...

خلاصه که امشب هم برای خودش شبی است...مثل زمستان است...سرد است...دستان سردم این را می گوید...هر چند ماه هاست که دیگر دستان مثل بخاری ام که مادرم همیشه میگفت تبدیل به یخچال شده است...

با تمام وجود می لرزم...پنجره را می بندم...دیگر حوصله دکتر ندارم...دوست ندارم سرما بخورم...همین جورش هم مثل پیر زن ها یک کیسه پر از دارو های جور و واجور دارم...کم مانده که دکتر ها اعلام کنند که سرما خوردگی هم عصبیست...آخر وقتی در علت درد های من میمانند می گویند عصبی هستی دخترم؟من هم لبخندی سرد تحویلشان میدهم و میگویم کی عصبانی نیست دکتر و او هم بگوید که راست می گویی... ای بابا.... دنیاست دیگر...همه چیز امکان دارد...

امشب هم از آن شب هایست که ذهنم عجیب شلوغ است...به همه چیز و همه کس فکر می کند...یک دهم افکارم را این جا نوشتم این همه پراکنده شد...بگذارید به حساب شلوغی آخر سال...

***نوشته شده در آخرین نیمه شب سال 90...

                                                  خداحافظ پر درد ترین 23 سال زندگی ام...

....