پدر بزرگ

هوالغریب... 

روز به روز دردها و زجر هایت بیشتر میشد و همه تنها شاهد دردهای تو بودند...آخر کاری از دستشان بر نمی آمد...همه تنها شاهد نگاه های عجیب تو بودند...مخصوصا آن روزها که حرف نمی زدی... 

بارها شد که به تک تک اعضا خانواده تنها نگاه کردی و اشک هایت آمد...آن روزها چه مظلوم شده بودی... 

یک بار که به دیدنت آمدم را یادت هست؟!! آن روزها حالت مثل این اواخر نبود...کمابیش حرف می زدی...از کربلا که آمدم را می گویم...روبه رویت نشستم و تو باز نگاه کردی...چرا تو آن روزها سراپا نگاه شده بودی؟!!  

من به نگاه آدم ها حساسم...گاهی با نگاهی جان می گیرم و گاهی هم ویران میشوم... 

عمق حرف های آدم ها را در نگاهشان می بینم... 

نگاه کردی و نگاه کردی...ناگهان تنها گفتی فاطمه...هنوز صدایت در گوشم است...با صدایی لرزان تنها اسمم را گفتی و دستانت را به سمتم دراز کردی...پدرم گفت  که منظورت این است که دستانت را بگیرم...آمدم جلو و دستت را گرفتم... 

آخر تا بحال نشده بود که بخواهی دستت را بگیرم و نگاهت کنم...به دستانت نگاه کردم...با دستان مردانه ات دستم را گرفته بودی و به چشمانم نگاه می کردی و اشک هایت می آمد...دیگر هیچ نگفتی...چه چیز پشت نگاه هایت مخفی کرده بودی که تنها اشک می توانست آن ها را بیان کند؟!! 

تا موقع رفتن دستم را رها نکردی...موقع رفتن بابا آمد و دستت را از دستم جدا کرد...سفت گرفته بودیشان...هنوز دستانت صلابت مردانه اش را داشت حتی با وجود تمام دردهایت... 

راستش را بخواهی تنها خاطره ملموسی که از تو دارم همین است... 

 صلابت مردانه ای که داشتی برایم خاطره نگذاشت... 

در بیمارستان دو بار دیدمت...یک بار باز هم تنها نگاه های تو بود که ما را میدیدی...فرزندان و نوه هایت را...و باز اشک هایت... 

بار آخر که دیدمت دیگر چشمانت بسته بود...خواب بودی...نگاه نکردی و اشک نریختی... 

و چند روز بعد هم برای همیشه رفتی و شدی یک خاطره... 

تو برای همیشه خوب شدی... 

خوش بحالت که برای همیشه خوب شدی... 

آسوده بخواب پدربزرگم که دیگر دردهای این دنیا تمام شد....خدا حافظت باشد مردِ پر از صلابت و غرور بچگی هایم... 

تو رفتی و ما ماندیم و یک دنیا دردِ تجربه نکرده....دعایمان کن...تنها همین... 

 ... 

...