یک روز برفی

هوالغریب.... 

این مطلب متعلق به دیروز و اتفاقات اونه و دیروز هم نوشته شد اما نتم قط بود و نشد که بزارمش...  

امروز صبح به پیشنهاد یکی از آشنایان عزیر و صرفا واسه اطمینان از حرف هایی که می خوام بزنم رفتم برای استخدام در یکی از نهاد های حکومتی که از نام بردنش به دلیل مسائل امنیتی معذورم... 

خلاصه امروزم ازون روزای برفی بود در پایتخت....صبح ساعت 7راه افتادم و بعد از داشتن آدرس اشتباه که رسیده بودم به آدرس اولی و بعد مطلع شدم که اصا یه جای دیگست...من ایستگاه سرسبز بودم و آدرس صادقیه بود و بعدشم که دیگه مترو نداشت...با تاکسی باید میرفتم...خلاصه تا مسیر اشتباهو برگشتم و رسیدم ساعت حدود 11 بود... 

منتظر بودیم که بریم داخل تا اون فرم رو پر کنیم...داخل یه اتاق کوچیک بودیم که ازونجا میفرستادن داخل...حدود 15 نفر اما یک صندلی...که اونم خانومی که مسئول اون اتاق بود نشسته بود روش...این میون اما من اصا انگار تو این دنیا نبودم...محو سفید شدن زمین بودم ودرختای بیرون...توی گوشمم هم مثه همیشه هدفون بود و آهنگ پخش میشد...اونم تو اون محیط که اگر میدونستید کجاست حتما شمام تعجب می کردید... 

خب این عادت منه دیگه  که ترجیح میدم صداهایی رو بشنوم که دوس دارم...خلاصه ما محو تماشای برف و موسیقی که پخش میشد بودیم...خیلی زیبا شده بود...تموم زشتی های شهرو پوشونده بود..شاید یکی از دلایلی که عاشق برف و زمستونم اینم هست که برف تنها چیزیه که قدرت اینو داره که همه چیزو یه دست کنه...همه ی خوبی ها و بدی ها رو... 

بعد از کلی معطلی و سرپا ایستادن نوبت ما شد که بریم داخل.... 

خب ادامه ماجرا رو می تونید تو ادامه مطلب بخونید...چون یکم زیاده... 

یه خانومی اومد و بهمون فرم داد که پر کنیم...خانومه کلی از  حکومت و نظام و شخص اول و دوم و سوم و...گفت و گفت.....من فقط میشنیدم اما صدای آهنگ هنوز توی گوشم بود البته خیلی کم....اگه میفهمیدن که mp3 همراهمه که هیچی دیگه اونم تو اون محیط...اما من فقط به دستام نگاه می کردم و البته انگشتری که خیلی دوستش دارم ...انگشتری که باهاش یک دنیا خاطره دارم...انگشتری که هر وقت چیزیرو برای نگاه کردن ندارم به اون نگاه می کنم... 

بعد از توضیح دادن فرم شروع کردم به پر کردن...تموم شد...راحت تر از اونی بود که فکر می کردم...یه نکته ی خیلی جالب در مورد فرم این بود که اون قدر که از مشخصات من پرسیده شده بود توش ازین خبری نبود که اصا چه کاری بلدم شبیه فرم پاسپورتی بود که پر کردم...آخه توش نوشته بود که مثلا نام مستعارم چیه و ازین حرفا...تو مرحله ی اول فکر کنم بیشتر لازمه که بدونن من چه مهارتی بلدم که ببینن اصا به دردشون میخورم یا نه...خلاصه ما پر کردیم و دادیم... 

خانومه هی سعی می کرد خودشو مهربون جلوه بده...چون تهه همه ی حرفاش یه عزیزم بود...از صدای آدما میشه فهمید که چقدر مهربونن....مثلا وقتی مثله بقیه در جواب تعریف ها و بزرگ نمایی هایی که از شخص اول مملکت میکرد مثل بقیه  نگفتم که هدفم خدمت به ایشونه بهم گفت شما هدفت چیه عزیزم؟ با چشمایی که پر بود از عصبانیت... 

کاش میشد عین حرفاشو اینجا بنویسم....خلاصه که دیدم اینجوری فایده نداره... 

بلند شدم که فرم رو بدم و برم از آهنگ و برف خودم لذت ببرم...فرمو دادمو رفتم....تو راه همش با خودم میگفتم که من به درد این کار نمی خورم...در حالیکه که وقتی خانومه ازم پرسید که چه کارهایی بلدم گفت که چه خوب...این سوالش البته ربطی به فرم نداشت...به قول خودش از همه می پرسه تا برای خودش نیروی خوب انتخاب کنه و حتی بهم گفت اگه اومدی میدونم کجا ازت استفاده کنم.... 

اما با خودم گفتم که من با راهی که اینا دارن به اشتباه میرن مخافم و نمی تونم باهاش کنار بیام....وقتی قبولشون ندارم و بخام ازشون حقوق بگیرم خب پولی که میگیرم حرومه دیگه...خلاصه که بی خیال شدم... 

این روزا بدجوری دچار ریا و تزویر شدیم....این درد این روزای جامعه ماست..همه سعی می کنن در نظر شخص اول مملکت حوب به نظر بیان نه در نظر خداشون...خدایا چقدر غریب موندی... 

تموم مدت حرف هاش تو گوشم بود در مورد بزرگ حضرت آقا میکرد...انگار که معصوم هستن...من بهشون توهین نمی کنم...چون یک عالم دینی هستن و براشون احترام قائلم..با این کارام مخالفم که خیلی ها بهشون توهین می کنن و ادعای مسلمونی هم میکنن...شرط اول احترامه...اما چیزی که من باهاش مخالفم اغراق و بزرگ نمایی هایی هستش که در مورد ایشون میشه و در حد معصوم بزرگ بشن...و از همه بدتر سکوت ایشون در این مورد هستش...اینه که آزار دهندست...و این که بارها دیدم آدم هایی رو که وقتی به دیدار ایشون میرن به هم میگن زیارت قبول...خدایا عمق درد کجاست!!!! بعد اون میگیم که چرا نظر بقیه نسبت به دینمون بده.... 

ما از دینی دم میزنیم که توش به حضرت علی(ع) اعتقاد داریم ...کسی که مرد بود...یه مرد واقعی... 

علی های امروزی نامردن!!!! 

خلاصه که اون خانوم حتی فرمودن که برید دست به دامن حضرت ولی عصر بشید که توفیق این شغل رو بهتون بده...اما من تموم مدت حرفاش آروم و بی صدا نشسته بودم و محو مزخرفاتش نبودم مثل بقیه .... چون شان امامم رو بیشتر ازین میدونم.... 

خلاصه که امروزم گذشت و بهم ثابت شد که همه جا دچار ریا شده...دچار دروغ شده... 

متاسفانه جا افتاده که هر کس دین داره موافق این هاست و هر کس نداره بی دینه.... 

خیلی حرفا رو نمی تونم بگم نه به دلیل ترس...این روزها بی ترس تر از همیشه می نویسم...اما فقط در همین حد می تونم بگم که عمق درد درین حده که حتی خیلی جاها می بینید که این جور جا افتاده که رعایت نکردن خیلی چیزها نشون ساده بودنه...بابت گفتن این حرف عذر میخوام اما باور کنین دیگه طاقت دیدن این همه بی عدالتی و سکوت رو ندارم... 

برای مثال در مورد خانوم ها میتونم بگم که متاسفانه جا افتاده که اصلاح نکردن صورت یعنی سادگی....البته در بعضی نهادها....منظورم البته آرایش نیست...اما ظاهر آراسته داشتن خوبه...نه این که طرف حتی حاضر نشه صورتشو اصلاح کنه...این نظافته نه سادگی!!! 

خلاصه که دردا زیاده خدایا این میون تو خیلی غریب موندی....چون همه دم از تو میزنن اما کی با تو واقعا؟؟ 

خدایا کی تو رو شناخته؟ 

امروز خیلی چیزا بهم یاد داد... 

نزدیکای خونه یاد حرف مامان سیما افتادم که همیشه رفتارش برام یه جورایی الگو بوده و هست که  بارها که صحبت کار شده بهم گفته که تو این روزگار نباید وایسی و نگاه کنی چون حقت رو خیلی زود میبرن...و خیلی حرفای دیگه... 

این مطلب زیادی طولانی شد....می دونم اما ببخشید...تازه خیلی حرفا رو نگفتم....البته  از

قصد این آپ رو به این شکل نوشتم چون دیگه مخفی سازی دردای روزگارمون بین کلمات فایده نداره.... 

دردای روزگارمو فریاد می کنم اما خودمو مخفی.... 

فقط همین محبوبم... 

**** این آهنگ هم تقدیم به کسی که وجودش گرما بخش تموم دردای امروز و هر لحظم هست... 

طاقت بیار تو این روزای انتظار       طاقت بیار تو سردی شبای تار  

... 

روزای خوبو جا نذرا تو سختی های روزگار     به خاطر منم شده طاقت بیار....   

... 

خسته ای کوله بارتو رو شونه های من بزار

 .... 

باید بمونی.....  بمونی..... بمونی .... بمونی....