روزهایی که فراموش نمیشن....

  

با خودش فکر می کرد چه جوری خودشو واسه مشهد رفتا آماده کنه....

فکر کرد با چه رویی بره...

اول قرار نبود به این سفر بره اما به هر سختی بود به این سفر رفت...

به هر نحوی بود رفت...

با خودش فکر کرد دو تا کبوتر واسه آقا ببره...

دو تا کبوتر ببره تا اونجا آزادشون کنه...

دلش می خواست اون دوتا کبوتر طعم آزادی رو اونجا بچشن...

ته دلش به اونا حسودیش می شد...

بالاخره تصمیم گرفتو دو تا کبوتر هم با خودش برد...

دیگه کم کم داشت نزدیک مشهد می شد...

به کبوترا گفت خوش به حالتون...داریم می رسیم...

توی یه روزی که کبوترا باهاش بودن...

کبوترا محرم اسرارش شده بودن...

باهاشون حرف می زد...

ازشون می خواست که ناجی اون باشن...

وقتی رفت حرم...

توی راه اونارو تو دستاش گرفته بود و باهاشون حرف می زد...

حرف می زد و گریه می کرد...

وقتی می خواست آزادشون کنه...

حس کرد...

دل کندن از کبوترا واسش سخته...

آخه اونا محرم خوبی براش بودن...

حس می کرد اونا متوجه میشن که چی میگه...

آخه آروم و ساکت فقط نگاش می کردن...

اما دلشو به دریا زد و اونا رو رها کرد...

چه حس خوبی بود...

حالا دیگه واقعا به اونا حسودیش می شد...

چون اونا واسه همیشه اونجا می موندن ولی اون چند روز دیگه مجبور بود برگرده....

با خودش گفت کاشکی اونم می تونست طعم آزادی رو مثا اونا بچشه...

دلش می خواست واسه همیشه اونجا بمونه...

اما حیف که...

حیف که اون برگشت....

حیف که اون روزای خوب تموم شدن...  

 

مثل همیشه سبز باشید...