نیمه شب

نیمه شب است...و من باز بی خواب شده ام و طبق معمول رو آورده ام به کتاب هایم که به قول مادرم که می گوید اگر این جور پیش برود و با این وضع که تو کتاب می خری و می خوانی دیگر جایی برای خودت در اتاقت نمی ماند و همیشه از دستم حرص می خورد و می گوید این کتاب ها تو را از من گرفته اند...یادم است از آن روز که این حرف را گفت دیگر کتاب خواندن هایم را گذاشتم برای نیمه شب هایم یا وقتی که او خانه نیست... 

کتاب هایم را ورق می زنم...این روزها کتاب نخوانده ای ندارم...شواهد حاکی از آن است که باید دوباره بروم سراغ پیرمرد کتاب فروشی که سره کوچه امان است...همیشه من را که می بیند به مغازه اش می روم کلی ذوق می کند چون می داند که با دست پر خواهم رفت...برای همین هم همیشه کلی کتاب جدید می آورد که به قول خودش اگر یک مشتری دیگر مثل من داشت مغازه اش را تبدیل به خیابان انقلاب معروف می کرد که من عاشق کتاب فروشی های آنجا هستم...برای همین هم کتاب فروشی کوچکش برای خودش یک پا خیابان انقلاب شده...اما با هر بار رفتن من به آنجا کناب فروشی اش خالی میشود از کتاب های جدیدش...چقدر دوست داشتم که یک کتاب خانه ی بزرگ داشتم...از آن ها که گاهی در فیلم ها نشان می دهد..از آن ها که مجبور باشی برای برداشتن کتاب از قفسه های بالایی اش از نردبان استفاده کنی....
خلاصه که امشب بی کتاب مانده ام در این نیمه شب و برای همین هم ذهنم به هر سو که بخاهد سرک میکشد... 

برای این که ذهنم را جمع و جور کنم و نگذارم که سرک بکشد به این طرف و آن طرف که عواقب خوبی هم نخواهد داشت می روم سراغ دفترم...آخر ذهن که شروع به سرک کشیدن کند آن قدر می گردد تا دلیلی برای غصه بیابد..   

امان از دست این ذهن های سرک کش!!!   

اما من ذهنم را کنترل می کنم...پناه می برم به دفترم که تابحال جز خودم و خدا هیچ کس آن ها را نخوانده و حسابی پر شده از ناگفته های زندگی ام... 

اما نمی دانم چه بنویسم...فکر می کنم اما هیچ چیز به ذهنم نمیرسد... 

. 

ناگهان جمله ای در ذهنم جرقه می زند و در دفترم بزرگ مینویسم که: 

 در این نیمه ی شب هم من عاشق توام و از تو میگویم ...پس من را تنها درگیر خودت کن یکتایم... 

و این نوشته را هم طبق همه ی نوشته هایم امضا می کنم و در زیرش می نویسم: 

ارادتمند دریایم ... فاطمه